O Tony Kofi βρίσκεται εδώ μόλις στον δεύτερο δίσκο του, αλλά η πείρα του είναι πολλαπλάσια αυτού του αριθμού, μιας και έχει υπάρξει διακεκριμένος session μουσικός για πολλά χρόνια στο αγγλικό νησί, απ’ όπου έτσι κι αλλιώς κατάγεται. Η Σιωπηλή Αλήθεια είναι μία συλλογή δέκα συνθέσεών του, που προσπαθεί πολύ τίμια να στήσει ένα πλαφόν για τη φήμη του Kofi μέσα στην τρέχουσα δισκογραφική σαιζόν.
Τι θα βρούμε σε αυτό το δίσκο; Καταρχήν μία καλή μπάντα. Το κουαρτέτο του Kofi, αν και ποτέ δεν οδηγεί με ρυθμούς αμερικάνικου στάλιον, στα σίγουρα αποδίδει πολύ πάνω του καλού. Ο Winston Clifford είναι ακριβής drummer ενώ και οι Jonathan Gee (πιάνο) και Ben Hazleton (μπάσο) παίζουν με συνέπεια και απόλυτη jazz αίσθηση. Για τον ίδιο τον Tony Kofi θα πρέπει να πω ότι με μπέρδεψε. Στην αρχή νόμιζα ότι είχα να κάνω με έναν από τους χιλιάδες σαξοφωνίστες ανά τον κόσμο, που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το φάντασμα του John Coltrane και αναπαράγουν (με στραβό τρόπο τις περισσότερες φορές) τα φύλλα ήχου του μεγάλου σαξοφωνίστα στο διηνεκές. Μετά την τρίτη ακρόαση, όμως, και ενώ στα σίγουρα παρέμεινε η άποψη για τον Coltrane και τους δρόμους του στο soprano sax όταν ο Kofi το χειρίζεται (επιτυχημένα), από την άλλη φάνηκε και άλλη μια κορυφαία επιλογή του. Ο Kofi, αν και παίζει πιο γρήγορα (ενίοτε) στα σίγουρα θαυμάζει τις μελωδικές αναπτύξεις του Dexter Gordon (και ας παίζει alto και όχι tenor όπως ο τελευταίος) - και όχι μόνο στους δρόμους του σαξοφώνου αλλά γενικότερα των συνθέσεων του. Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι ο Kofi είναι πολυοργανίστας, μιας και, εκτός των προαναφερθέντων, παίζει βαρύτονο σαξόφωνο και φλάουτο (το τελευταίο όμως δεν το ακούμε σε κανένα σημείο του δίσκου).
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μόλις στις αρχές της χρονιάς στο Παρίσι και ενώ η ηχογράφηση είναι πραγματικά καλή θα διαφωνήσω με τη λογική της μίξης που φέρνει με έναν απροσδίκητο τρόπο μερικές φορές μπροστά το όργανο το οποίο σολάρει, ενώ στα σίγουρα τα drums έχουν μείνει ελαφρώς πίσω. Συνολικά πρόκειται για μία αξιοπρεπέστατη δουλειά, που όμως δεν εμφύσησε την αγωνία για τον επόμενο δίσκο του Kofi - παρά μόνο την ελαφρά περιέργεια...
