Στο ομώνυμο ντεμπούτο album του, το one man project του Ούγγρου Blackfilm παίρνει ένα είδος για λίγους, όπως η σκοτεινή ηλεκτρονική μουσική, και την καθιστά υπόθεση που να αφορά ακόμα και ακροατήρια όχι εξοικειωμένα με αυτά τα ακούσματα. Αποτελώντας, έτσι, μια πραγματική αποκάλυψη ενός ταλέντου το οποίο, βρίσκοντας δισκογραφική διέξοδο για τις ανησυχίες του μέσω ενός ελληνικού label - της Spectraliquid - μας κοινωνεί τις μικρές ανατριχιαστικές του συνθέσεις-ιστορίες.
Η κυκλοφορία αυτή χρίζει αξιώσεων για το γεγονός ότι η παραγωγή, το κλίμα, και η αίσθηση που σου αφήνει είναι ενός περίεργου αρχικά ακούσματος, το οποίο γίνεται οικείο καθώς οι ακροάσεις επαναλαμβάνονται. Γιατί σίγουρα το album αυτό δεν μπορεί να εκτιμηθεί, ούτε να «κατανοηθεί» αν δεν ακουστεί αρκετές φορές. Άλλωστε, για αυτό και η μουσική που περιέχει ονομάζεται και σκεπτόμενη πειραματική μουσική, γιατί ο ακροατής «βασανίζει» το μυαλό του με εικόνες και σκέψεις, ενώ ταξιδεύει παράλληλα σε ηλεκτρονικά σκοτεινά ηχοτοπία. Η κινηματογραφική ατμόσφαιρα του εναρκτήριου “Come And See” σε μεταφέρει νοητά στην ερημική προβλήτα που υπάρχει στο εξώφυλλο, η οποία και εικονογραφεί με ακρίβεια το νόημα της μουσικής του Blackfilm. Σκοτεινή και αιθέρια, απλή αλλά και σύνθετη.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που θα αρχίσεις την περιπλάνηση στην προβλήτα αυτή, το σενάριο βασίζεται αποκλειστικά στις δικές σου σκέψεις και η πλοκή περιπλέκεται σε κάθε μυαλό διαφορετικά. Σίγουρα θα συναντήσεις πολλά «δύσβατα» μονοπάτια, κυμαινόμενα από την IDM και την καθαρόαιμη electronica, μέχρι τον ήχο των Portishead ή ακόμα και του Burial (“Sonar”, “Midnight to 4 AM”). Όλα μαζί δημιουργούν ένα πολύ περίεργο μίγμα, ιδανικό για soundtrack της πιο τρομακτικής ταινίας τρόμου. Το “Stalingrad”, ας πούμε, στα δέκα λεπτά που διαρκεί, αποπνέει την αγωνία και τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου - ιδίως με τους ήχους των βιολιών στο background. Ο πειραματισμός δε με ήχους από διαφορετικές κουλτούρες, καθιστά το “Mahabhaata” μια εκπληκτική ηλεκτρονική ψαλμωδία.
Η πειραματική σκηνή της ηλεκτρονικής μουσικής σίγουρα βρήκε στον Blackfilm ένα από τα ονόματα που τη βγάζει από το underground και την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, χωρίς όμως λεπτό να πέφτει στην παγίδα του mainstream - όπως συνέβη και με τον προαναφερόμενο Burial πέρυσι (από τις βασικές επιρροές του Blackfilm). Θυμηθείτε αυτό το όνομα, γιατί σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον...
