Για τους Forward Russia είχα τη μεγαλύτερη προσδοκία και έφαγα τη μεγαλύτερη «πατάτα» ακούγοντάς τους. Ανθρώπινα όργανα απεικονιζόμενα σε ένα ενδιαφέρον και ιδιαίτερα προσεγμένο εξώφυλλο μου έδωσαν την αίσθηση ότι θα ακούσω κάτι ιδιαίτερο ή κάτι, έστω, που προσπαθεί να ακουστεί κάπως έτσι, ακόμα και αν αποτύγχανε. Δυστυχώς όμως βρέθηκα με έναν πολύ μέτριο δίσκο.
Το πρώτο album της παρέας απ’ το Leeds (Give Me A Wall, 2006) ακούστηκε περίεργο σε πολλά αυτιά, το εξαιρετικό όμως “Nineteen”, τους κατέστησε ως κάτι το ξεχωριστό, χάρη κυρίως στην ιδιαίτερη φωνή του Tom Woodhead. Σε αυτό το δεύτερο album, ο ήχος των Forward Russia είναι λίγο διαφορετικός, με περισσότερα alternative στοιχεία, γρήγορες κιθάρες και drums - στο ύφος των συναδέλφων Bloc Party. Απουσιάζει, όμως, το πάθος, η εφευρετικότητα και η ενέργεια, ενώ ο δίσκος φαίνεται να μην οδηγεί πουθενά. Με λίγα λόγια, ακούς, ακούς και ξανακούς και εν τέλει δεν μένεις με κάτι το αξιόλογο. Λες ένα «ΟΚ» και αυτό είναι όλο. Μοναδικό highlight του Life Processes (και πρώτο video clip) είναι το “Breaking Standing”, ένα καθαρόαιμο alternative rock κομμάτι που αποδεικνύει ότι, ενώ το συγκρότημα έχει ταλέντο και με το παραπάνω, μοιάζει να χάθηκε στην πορεία σε μία προσπάθεια να φτιάξει κάτι πιο ώριμο.
Μερικές φορές το διαφορετικό αποβαίνει και μοιραίο - δεν αποτελεί αναγκαία συνθήκη ποιότητας η διαφορετικότητα - και είναι καλό να μένουμε στα χωράφια μας προκειμένου να παραμένουμε και στο επίπεδό μας. Εκεί κάπου αποτυγχάνει και το Life Processes, το οποίο χάνεται στον κόσμο που το ίδιο δημιούργησε. Οι Forward Russia μπορούν να δημιουργήσουν κάτι πολύ καλό αρκεί να μην έχουν στο μυαλό τους ότι «πρέπει» να δημιουργήσουν κάτι μεγάλο. Ένα κλασικό album έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Όσο το σχεδιάζεις, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να καταλήξεις με κάτι μέτριο.
