Αν το Back To Black της Amy Winehouse ήταν το καλύτερο retro album του 2007, τότε ο τίτλος αυτός αξίζει δικαιωματικά στο Age Of The Understatement για το 2008. Αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, που κάνουν εν τέλει τους Last Shadow Puppets - δηλαδή τον Alex Turner των Arctic Monkeys και τον Miles Kane των Rascals - να αποκτούν εγκωμιαστικά σχόλια για παραπάνω χρόνο απ’ όσο διαρκεί ένα τσιγάρο σε κάποιο indie bar.
Επί του συγκεκριμένου. Το πρώτο σχιζοφρενικό κρεσέντο των εγχόρδων της London Metropolitan Orchestra στο ομώνυμο κομμάτι σε διαβεβαιώνει ότι ο δίσκος που θα ακούσεις θα έχει παραγωγή τόσο πομπώδη και εντυπωσιακή ώστε ακόμα και ο Phil Spector θα ζήλευε. Η ορχήστρα παίζει τον ρόλο του τέταρτου μουσικού, κάνοντας τα κομμάτια να αναβλύζουν από μια υπέροχη 1960’s αισθητική, μπλεγμένη με τις καταθλιπτικές και σχιζοφρενικές ιδέες που μπορούν να γεννήσουν τα μυαλά δυο εικοσιδυάχρονων με βαριά προφορά.
Τα πάντα στο album μοιάζουν να είναι σωστά μελετημένα, σωστά οριοθετημένα και σωστά τοποθετημένα. Οι κιθάρες είναι αρκούντως άγριες ή θλιμμένες, ακολουθώντας χωρίς εξάρσεις τις προθέσεις του κάθε τραγουδιού, ενώ τα φωνητικά, με το μπόλικο reverb που τα πλαισιώνει, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα απλά μαγική. Με λίγα λόγια, μέσα στα λίγα λεπτά - τέσσερα το πολύ - που διαρκεί το κάθε κομμάτι αναπαριστώνται πανέμορφα τα γεγονότα, οι αφορμές και οι εικόνες για τις οποίες γράφτηκαν οι μελωδίες. Και πολύ θα ήθελε ο Ritchard Ashcroft να γράψει κάτι έντονο σαν το “My Mistakes Were Made For You”.
Ο James Ford (που εδώ φροντίζει την παραγωγή και το ρυθμικό μέρος του δίσκου) έφτιαξε ένα μικρό διαμάντι. Γιατί οι Last Shadow Puppets είναι το project που, μαζί με τη Nicole Atkins, αναγεννούν τις πιο ονειρικές πλευρές της pop. Αποδεικνύεται όμως και κάτι ακόμα, που έχει αναφερθεί και παλιότερα εδώ. Ότι ο Alex Turner, αυτός ο ταλαντούχος «πιτσιρικάς», κρύβει κάτω από τον μανδύα των καταιγιστικών ρυθμών πολλά όνειρα και συναισθήματα...
