Οι Sahara Hotnights είναι μάλλον η τυπική περίπτωση που αγαπούν να μισούν οι θιασώτες του rock underground: από τη γλυκιά φωνούλα της τραγουδίστριας Maria Andersson (με τις Stevie Nicks αναφορές) και την πεντακάθαρη παραγωγή του Bjorn Yttling, ως τις κομψές, μελετημένες, κιθαριές της Jennie Asplund, τα πάντα στη μουσική αυτού του all-girl group από τη Σουηδία δείχνουν την αγάπη για ένα απλό είδος mainstream rock ‘n’ roll, δίχως «βρώμικα» περάσματα και πειραματικά στοιχεία, αλλά με μπόλικες δόσεις pop αισθητικής. Κι όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια οι Sahara Hotnights τιμούν με τις μελωδικές τους ιδέες την παραπάνω συνταγή, παραδίδοντας έναν ακόμα καλό δίσκο με το παρόν, τέταρτο κατά σειρά, album τους - ίσως την πιο αμιγώς pop κατάθεσή τους μέχρι σήμερα.
«Alternative pop» είναι η ταμπέλα που, συνήθως, συνοδεύει τις Sahara Hotnights, όπως άλλωστε συμβαίνει διεθνώς και με την περίπτωση του What If Leaving Is A Lovely Thing. Κι αυτό γιατί θεωρείται πως η μπάντα μπολιάζει τους Blondie με τους Nirvana και τους Ramones, κρίση που κατά τη γνώμη μου μοιάζει πολύ παραπλανητική. Δεν αμφιβάλλω πως η κιθάρα και το μπάσο δείχνουν να έχουν καλή επίγνωση των punk & alternative κατακτήσεων, όλη τους όμως η δύναμη στην εδώ δουλειά (και σε αντίθεση με προηγούμενα albums) επενδύεται στο να στελεχώσουν μια βασικά pop ραχοκοκαλιά, η οποία περισσότερα χρωστάει στους Texas, τους Pretenders, τους Fleetwood Mac (της μετά-Peter Green περιόδου), ακόμα και στους Abba, παρά στο alternative rock. Τα καλύτερα άλλωστε τραγούδια της δουλειάς αυτής, όπως π.χ. το “Neon Lights”, το “Static”, το “Visit To Vienna” ή το “Cheek To Cheek”, δείχνουν ξεκάθαρα πως η ταμπέλα «alternative» δεν κολλάει με μια μουσική φιλοσοφία συνειδητά προσανατολισμένη προς το υγιές mainstream.
Ομολογουμένως, το What If Leaving Is A Lovely Thing δεν θα μπορούσε να διαγωνιστεί ούτε για δίσκος της χρονιάς, ούτε για ορόσημο της pop/rock κουλτούρας στα «πέτρινα» για τη μουσική αυτή 00s. Είναι όμως ένα πολύ καλό δείγμα παντρέματος της μαζικής αισθητικής με την καλλιτεχνική ποιότητα, το οποίο μπορεί ίσως να μη στοχεύει ψηλά, αλλά σαφώς και αναδεικνύεται στα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα που έτυχε να απολαύσουμε τελευταία στη radio-friendly συχνότητα των μουσικών μας ανησυχιών. Σας προκαλώ να βρείτε κιθαριστική pop με τόση φινέτσα και, ταυτόχρονα, με τόσο mainstream απήχηση, όσο αυτή των Sahara Hotnights. Θυμηθείτε το, θα τα βρείτε μπαστούνια ψάχνοντας...
