Τη χρονιά που περνάει σίγουρα θα τη θυμάται για πολύ καιρό η κυρία από τη Philadelphia που ακούει στο όνομα Santi White... ή καλύτερα στο Santogold. Και τι δεν είχε η χρονιά για τη Santogold. Κυκλοφορία του πρώτου της LP, συμμετοχές σε session συλλογές με τον Diplo, συμμετοχή στο single της Converse για την προώθηση των All Star, παρέα με τον Julian Casablancas των Strokes και τους Ν.E.R.D., κολλητιλίκια με τη Μ.Ι.Α., συμμετοχές σε festivals, oι Coldplay της ζήτησαν να ανοίγει τα live τους στην Αμερική και πάει λέγοντας.
Το hype μόνο τυχαίο δεν ήταν, και, έχοντας στο χέρια της μια τέτοια κυκλοφορία, το παιχνίδι του promotion είναι δικό της. Βασικά, ακούγοντας και ξανακούγοντας το Santogold αρχίζεις και εθίζεσαι σε αυτό. Το πλέον σημαντικό που καταφέρνει η ίδια είναι η δύναμη και ο τσαμπουκάς που βγάζει με την ιδιαίτερη φωνή της, χωρίς να χάνεται το dance vibe που υπάρχει σε όλο τον δίσκο. Γιατί η Santogold δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από pop τραγουδίστρια, η οποία δε σταματά να σε εκπλήσσει με τις πολλές και διαφορετικές μουσικές αναφορές που κρύβονται μέσα στο album της. Παρελαύνουν και πρωτοστατούν τα μπίτια από περασμένες δεκαετίες, η «rawk» προσέγγιση που δίνει με τη φωνή της και τις κιθάρες και ο ghetto τσαμπουκάς που βγάζει ο τρόπος με τον οποίο στολίζει τα τραγούδια της.
Το Santogold ξεκινά με ένα από τα πολλά singles που έχει το album, το υπέροχο “L.E.S. Artistes”, που γεφυρώνει τη rock με τη dance. Ακολουθεί το καταιγιστικό “Υοu’ll Find A Way”, το οποίο υπάρχει και στο τέλος σε μια πειραγμένη down-tempo ηλεκτρονική version, και σίγουρα το clean single είναι πιο διασκεδαστικό. Στο “Shove It” συναντά τους φίλους της από το ghetto και την Καραϊβική, ενώ το “Say A-ha” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Στο “Creator” θυμίζει παραπάνω από έντονα την Μ.Ι.Α. και στο “Lights Out” φαίνεται να έχει πάρει τις επιρροές της από την αμερικάνικη ανεξάρτητη σκηνή των 1990s. Aυτά είναι και τα πιο δυνατά κομμάτια στο album, χωρίς ωστόσο να σημαίνει πως τα εναπομείναντα δεν είναι καλά. Απλά, έχοντας τόσο δυνατά κομμάτια όπως τα προαναφερθέντα, τα υπόλοιπα απλά συμπληρώνουν τον ήδη και ομολογουμένως καλό δίσκο της με την εξαιρετική παραγωγή.
Η Santogold στην πρώτη της προσπάθεια τα κατάφερε περίφημα. Αν και δεν είναι μικρή σε ηλικία (έχει γεννηθεί το 1976) ήρθε για να μείνει και να δείξει πώς θα έπρεπε να είναι η pop μουσική το 2008, με τα disco beats της να φτιάχνουν το καλύτερο rock-dance crossover που έχουμε ακούσει τον τελευταίο χρόνο. Santogold, I salute you.
