Όταν βρίσκεσαι στη δισκογραφία έξι ολόκληρα χρόνια και έχεις καταφέρει να βγάλεις τρεις δίσκους και το πιο γνωστό σου τραγούδι είναι το “Valerie”, στη version όπου το πείραξε κατάλληλα ο Mark Ronson και το τραγούδησε η Amy «σήμερα ζω, αύριο παίζεται» Winehouse, τότε σίγουρα υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Και τι δεν έκαναν οι Zutons στην τρίτη και φαρμακερή (;) τους κυκλοφορία. Μέχρι και στο κοσμοπολίτικο LA πήγαν για να την ηχογραφήσουν για να της δώσουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα ξεφεύγοντας από τα κλασικά βρετανικά τετριμμένα, μέχρι και τον φερόμενο ως ο επόμενος Rick Rubin έβαλαν στην παραγωγή, τον δικό μας George Drakulis, που έχει συνεργαστεί με Madrugada, Black Crowes και Primal Scream, και το αποτέλεσμα είναι για άλλη μια φορά το ίδιο.
Δηλαδή; Βαρετό album με παντελή έλλειψη φρέσκων ιδεών, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς καλές συνθέσεις, έχοντας μόνο κάποιες φωτεινές εκλάμψεις στα κομμάτια που έχει γράψει και η συμπαθέστατη Candy Payne και εντέλει βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν ηχητικό αχταρμά που σε προκαλεί έντονα να πατήσεις το skip. Δεν είναι θέμα προκατάληψης, αλλά θεωρώ τους τύπους από το Liverpool υπερτιμημένους, ειδικά από τα εκεί Media, και μπάντα με ελάχιστα καλά τραγούδια στη μέχρι τώρα καριέρα της. Η δυναμική album του δεν ξέρω πού κρύβεται και δεν μπορώ να καταλάβω αν αποκαλύπτεται σε κάποιο σημείο. Το γεγονός πως έχει 2-3 τραγούδια που μπορεί να αγαπηθούν από τα ραδιόφωνα με τις play lists είναι δεδομένο. Αυτά δεν είναι άλλα από το groovy “Βumbag”, το «feel good» “What’s Your Problem” και το “Don‘t Get Caught”, θυμίζοντας έντονα τους Coral.
Oι Zutons έβγαλαν το πρώτο τους album, Who Killed…The Zutons, τέσσερα χρόνια πριν. Σε αυτή την ερώτηση το μόνο που έχω να απαντήσω είναι πως προφανώς οι ίδιοι σκότωσαν τους εαυτούς τους. Με την έλλειψη πρωτοτυπίας και καλογραμμένων τραγουδιών παρουσιάζονται συγκλονιστικά αδύναμοι, παρόλο που κατάφεραν να βρουν διανομή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάτι που ήθελαν τόσο πολύ. Τελικά μερικές φορές δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα, όσο και αν το θες.
