Το post rock είναι μια υπόθεση που σηκώνει μπόλικη κουβέντα. Σίγουρα όσοι λένε ότι έχει πεθάνει δεν έχουν εντελώς άδικο, απλά είναι ελαφρώς παρορμητικοί. Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό το ετερογενές και ανομοιόμορφο ιδίωμα έχει χάσει την αίγλη του και την ευρηματικότητα. Κάθε δίσκος που έχει αυτή την ταμπέλα αντιμετωπίζει εκ των προτέρων καχυποψία. Απολύτως δικαιολογημένα. Ίσως είναι και ο λόγος για τον οποίο η μπάντα στο ΜySpace, στην προσπάθειά της να περιγράψει τη μουσική της, αποφεύγει τον όρο μετά βδελυγμίας. Οι Drift, που ανήκουν στη συνομοταξία των Mono και των Explosions In The Sky (στα live των οποίων έγινε της μουρλής από όσους θέλουν να υπερηφανεύονται για τη μουσική τους ευφυΐα), με αυτόν τον δεύτερο δίσκο τους προσπαθούν να κάνουν το βήμα που θα τους εξασφαλίσει μια θέση στην εμπροσθοφυλακή της ορχηστρικής μουσικής. Αν συγκρίνει κανείς το Memory Drawings με το Noumena, τότε βλέπει μια πραγματική εξέλιξη στις ικανότητές τους. Αλλά αυτή καθαυτή η μουσική τους παραμένει άτολμη και μερικές φορές κλειστοφοβική.
Ο δίσκος αυτός μου θύμισε αρκετά το ντεμπούτο των Misuse, μια μπάντα εξαιρετική στις συναυλίες, αλλά που μοιάζει να την περιορίζουν οι τέσσερις τοίχοι του studio. Έτσι εμφανίζονται και οι Καλιφορνέζοι. Έχουν μια πραγματικά ωραία ιδέα, το να μπλέξουν δηλαδή τις καθαρές ηλεκτρικές κιθάρες με τα πνευστά, αλλά μένουν εκεί για 55 λεπτά, χωρίς να κάνουν το παραμικρό βήμα παραπέρα. Ίσως πρόκειται για ένα είδος άσκησης ύφους, αλλά ό,τι και να είναι, δεν είναι πολύ καλό.
Στο Memory Drawings ακούγεται μια μπάντα στο ζεστό συνοικιακό studio της να παίζει τη μουσική που αγαπά και ενίοτε να αυτοσχεδιάζει. Περί αυτού πρόκειται μόνο. Ενδιαφέρον σαν γεγονός, αλλά και κουραστικό συνάμα...
