Σε ένα παράλληλο σύμπαν, φαντάζομαι τον Tonny Iomi και τον Dio να παραδίδουν μαθήματα για τους βασικούς κανόνες ενός καλού metal συγκροτήματος. Στα θρανία τα μέλη των Sword, να κρατάνε σημειώσεις και το βράδυ να προπονούνται ώρες για να μπορέσουν κάποια μέρα να φτάσουν τους μέγιστους καθηγητές τους. Φαίνεται ότι οι μεταλλικοί θεοί αγαπάνε τους metal nerds (sic), και γι’ αυτό ένωσαν τις δυνάμεις τους και βοήθησαν τους Sword να βαδίσουν πιστά στους δρόμους που αυτοί χάραξαν.
Στο δεύτερο album τους, οι Τεξανοί αποδεικνύουν γιατί πρόκειται για ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα στο χώρο του κλασικού metal. Αυτού που σίγουρα άκουγαν στην εφηβεία τους, φορώντας παντελόνια σωλήνες και τα κλασικά denim jackets με τις στάμπες των Iron Maiden και των Black Sabbath. Αυτού με τους χιλιάδες αφοσιωμένους πιστούς, οι οποίοι όπως δείχνουν τα πράγματα θα καλωσορίσουν τους Sword στο μικρό μεταλλικό τους χωριό, που αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στις προσταγές του σύγχρονου ήχου και των one-hit wonders.
Στο “Gods Οf The Earth”, λοιπόν, όλα τα κομμάτια κινούνται στην γνωστή μανιέρα. Τα riffs είναι πότε τεράστια, πότε κοφτά και δυναμικά. Οι στίχοι δεν ξεφεύγουν από τη γνωστή και αγαπημένη θεματολογία. Αναφέρονται στον πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις του κακού (“Lords”, “How Ηeavy Τhis Αxe”), στα ύπουλα και μυστηριώδη στοιχεία της φύσης (“The Black River”) και σε κάποιες άγνωστες, μάλλον αρκετά επιθετικές, φυλές του πλανήτη (“Fire Lances Οf Τhe Ancient Hyperzephyrians”). Αλλά ειλικρινά, ποιος δίνει μεγάλη σημασία στους στίχους όταν υπάρχουν τόσο οργισμένα riffs και drums; Προσφέρονται για άφθονη διασκέδαση και headbanging. Ο σκοπός δηλαδή έχει επιτευχθεί. Το μόνο σημείο όπου οι Sword χάνουν το παιχνίδι είναι στα φωνητικά του frontman J.D. Cronise. Η φωνή του μάλλον απογοητεύει και θυμίζει φτηνή αντιγραφή των «μεγάλων αφεντικών». Η παρουσία του Cronise περνάει αδιάφορη, ίσως γίνεται και ενοχλητική στη διάρκεια του album. Τον καταπίνει ο ηλεκτρισμός και η δύναμη που βγάζουν οι συνθέσεις από μόνες τους. Σίγουρα, αν όλα τα κομμάτια ήταν σαν το εναρκτήριο, ορχηστικό “The Sundering”, η απουσία στίχων μπορεί και να μην ενοχλούσε.
Με λίγα λόγια, οι Sword δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία στις συνθέσεις τους. Όλα τα έχουμε ακούσει ξανά και ξανά. Άλλωστε, η επιστροφή σε δοκιμασμένες συνταγές δεν έβλαψε κανέναν. Ούτε και τον πήγε ένα βήμα παραπέρα όμως. Οι θεοί είναι σίγουρα με το μέρος τους. Το θέμα είναι αν αυτοί θα αποδειχθούν κάτι παραπάνω από άριστοι μαθητές.
