Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια από την εποχή που η τότε οργισμένη εικοσάχρονη Καναδέζα εκτόξευε τους -με μπόλικη χολή και κυνισμό- στίχους μέσα από το πολυπλατινένιο ντεμπούτο της “Jagged Little Pill”, ένα album που αποτέλεσε ορόσημο για την καριέρα της αλλά και για ολόκληρη τη δεκαετία του 1990. Έκτοτε, οι κριτικοί, που πάντα την είχαν άχτι λόγω των pop συναισθηματισμών της, επιφύλαξαν χλιαρή υποδοχή σε όλα τα επόμενα album της, τα οποία ούτως ή άλλως ήταν σαφώς κατώτερα από το παρθενικό της βιωματικό αριστούργημα. Και κάπως έτσι, η μικρή Alanis μπορεί να μετατράπηκε σιγά σιγά από τη γεμάτη απωθημένα παιδούλα σε μια γυναίκα που εξακολουθούσε να μεταμορφώνει τις εμμονές και όλες τις στενοχώριες της σε τραγούδια για να βρει παρηγοριά, εν τούτοις η καθάρια δύναμη και αποφασιστικότητα του ‘90s εαυτού της, όπως εκφράστηκε μέσα από το «Xάπι», άρχισε να ξεφτίζει, και η ίδια να γίνεται σκιά της περσόνας που ανανέωσε τη σύγχρονη γυναικεία τραγουδοποιία. Πολλοί απέδωσαν την καλλιτεχνική της κατρακύλα στη συναισθηματική της πληρότητα, ή αλλιώς στο γεγονός ότι είπε να αφοσιωθεί στη μέχρι τότε προβληματική προσωπική της ζωή. Ε, λοιπόν, ερωτεύτηκε, αρραβωνιάστηκε και κάποια στιγμή ο μνηστήρας της, o ηθοποιός Ryan Reynolds, την παράτησε (για τα μάτια κάποιας... Scarlett Johansson). Οπότε η Alanis ξανάπιασε τα σύνεργά της και άρχισε να μαστορεύει το πιο εξομολογητικό album τής μέχρι τώρα πορείας της.
Και κάπως έτσι εγένετο το “Flavors Of Entanglement”, το οποίο πραγματεύεται κατά κύριο λόγο, τι άλλο βέβαια, τον επώδυνο χωρισμό της. Το νέο album βρίσκεται μίλια μακριά από ό,τι προηγούμενο έχει κάνει η Morissette και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι αυτή τη φορά δεν έχει μπλεχτεί καθόλου στο κομμάτι της παραγωγής. Τα ηνία εδώ αναλαμβάνει ο πολυέμπειρος παραγωγός Guy Gigsworth, ο οποίος έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Imogen Heap, Bjork και Madonna. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, electro πινελιές, δυνατά beats αλλά και σπαραξικάρδιες μπαλάντες, που γίνονται ένα με κοινό παρονομαστή τους κοφτερούς στίχους της Alanis, στίχους που μιλούν για τους καθημερινούς «πολέμους» που εκτυλίσσονται στο εσωτερικό των διαπροσωπικών σχέσεων, αλλά και περιγράφουν τον προσωπικό της συναισθηματικό γολγοθά.
Έτσι, το εναρκτήριο “Citizen Of The Planet” είναι ένας δυνατός electro-rock ύμνος, που ξεκινά χαλαρά και σε συνεπαίρνει με το εντυπωσιακό του ξέσπασμα στο ρεφρέν. Το “Underneath”, απ’ την άλλη, το πρώτο single του album, είναι μια ασφαλής, συμπαθητική pop επιλογή, αλλά κατά τ’ άλλα σχεδόν αδιάφορο. Το “Straitjacket”, που ακολουθεί, θυμίζει έντονα “Jagged Little Pill”, είναι αιχμηρό, γεμάτο θυμό και παράπονο, καλυμμένο στο electro-pop περιτύλιγμά του. Το “Versions Of Violence”, αδιαμφισβήτητα η πιο δυνατή στιγμή του album, μπορεί κι αυτό να παραπλανεί με την ακουστική του εισαγωγή, αλλά η κλιμάκωση που ακολουθεί στο ρεφρέν φανερώνει τη δυναμική του ανακατέματος bjork-ish παράνοιας και της αχαλίνωτης rock αντίληψης της Morissette. Και από τον πυρετό του “Versions…” ξεπετάγεται το απροσδόκητο “Not As We”. Απλό και λιτό, μόνο με πιάνο και φωνή, σπαρακτική ερμηνεία ή με άλλα λόγια η κατάθεση ψυχής της καλλιτέχνιδος χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς. Τίποτα λιγότερο από εξαιρετικό. Για να πάρουν τη σκυτάλη το εξίσου electro-«πειραγμένο» διά χειρός Gigsworth “Moratorium”, το εξομολογητικό, γεμάτο ενέργεια “Tapes”, για τις ανασφάλειες που βασανίζουν το μυαλό μας και μας προκαλούν απελπισία, καθώς και το συγκινητικό μες στην ειλικρίνειά του “Torch”.
H Scarlett μπορεί να κέρδισε τον Ryan, αλλά η Alanis ίσως και να έκανε το δεύτερο καλύτερο album της καριέρας της. Πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Morissette θα ξαναπονοκεφαλιάσει όσους την είχαν ξεγράψει πρόωρα, γιατί όπως φαίνεται έχει ακόμα πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθεί.
