Δεν πάνε και πολλές μέρες από μια μπυροποσία που είχα στήσει με φίλους σε παραλιακό μπαρ της συμπρωτεύουσας. Τα decks ήταν ορφανά και είχαμε ήδη φάει στη μάπα τις επιτυχίες του Marley εις διπλούν. Πήρα, λοιπόν, την πρωτοβουλία να προωθήσω το παρόν album στην υπεύθυνη βάρδιας, γιατί ακόμα και τον σερίφη να πυροβολείς πρέπει να ξέρεις πότε να σταματάς - λίγο σεβασμός στο πτώμα ρε παιδί μου. Αυτή έκρινε απαραίτητη μια γρήγορη ακρόαση - παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης - και μου επέστρεψε το δισκάκι με την εξής ατάκα για γαρνιτούρα: «Καλό, δεν λέω, αλλά δεν ταιριάζουν τα αποκριάτικα τώρα». Από τότε δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι, μήπως μέσα στην ασχετοσύνη που τη δέρνει είχε και λίγο δίκιο. Αναφέρομαι στον χαρακτηρισμό «αποκριάτικα» και ουχί στον συλλογισμό της.
Και εξηγούμαι: σε καμία περίπτωση δεν σνομπάρω την επιλογή των Orishas να «μπασταρδέψουν» την κουβανέζικη, αλλά και την ευρύτερη latin παράδοση, με το hip hop και την pop φλέβα που αποδεδειγμένα διαθέτουν. Έχουν, άλλωστε, δείξει στο παρελθόν πως μπορούν να τα καταφέρουν μια χαρά στο εν λόγω πεδίο. Σας θυμίζω μονάχα τα A Lo Cubano και Emigrante προς επαλήθευση των παραπάνω. Μια γρήγορη ακρόαση στο Cosita Buena δεν πρόκειται να αναδείξει καμιά εμφανή διαφορά απ’ τους προκατόχους του. Όλα τα συνήθη μουσικά συστατικά της κουβανέζικης, κοσμοπολίτικης πλέον, τριάδας είναι εδώ. Η διαφορά, κατά την άποψή μου, έγκειται στο τι είναι αυτό που συνενώνει όλα αυτά τα συστατικά. Νομίζω πως εδώ τα αγνά, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, κίνητρα του παρελθόντος, έχουν δώσει τη θέση τους σε μια μανατζερίστικη προσέγγιση του τύπου «πώς θα καταφέρουμε να πολλαπλασιάσουμε το κοινό μας». Οι γωνίες λειαίνονται κι άλλο, ενώ το χωνευτήρι επεκτείνει τις διαστάσεις του και δουλεύει στο φουλ. Περισσότερο με προϊόν μου μοιάζει τούτο το τέταρτο album τους, που, με δούρειο ίππο το hip hop, στοχεύει στον μέσο άνθρωπο του παγκόσμιου χωριού, ο οποίος θέλει στις καλοκαιρινές του διακοπές να λικνιστεί σε κουβανέζικους ρυθμούς. Κάπου εδώ κολλάνε και οι απόκριες του προλόγου.
Ίσως, βέβαια, να με παρασύρει και το γεγονός της πολυεθνικής τους μεταγραφής - το περσινό best of προφανώς δεν πιάνεται, ή το CD με πρόσβαση σε αποκλειστικό διαδικτυακό υλικό και οι λοιπές χαριτωμενιές. Πάντα προσπαθώ να ξεφεύγω από τέτοια κομπλεξικά κολλήματα, αυτός ο δρόμος, όμως, είναι μακρύς και ποτέ δεν ξέρεις κατά πόσο έχεις φτάσει στο τέλος του - αν υπάρχει τέτοιο.
