Ο Βρετανός MC Infinite Livez κυκλοφόρησε αυτό τον δίσκο με τον περίεργο τίτλο από τη Big Dada - ένα sublabel της Ninja Tune - σε συνεργασία με τους Stade, ένα electro jazz σχήμα από την Ελβετία. Η αλήθεια είναι ότι από το εξώφυλλο ή το δελτίο τύπου («θα σας κάνει να τελειώσετε μέσα στα ίδια σας τα παντελόνια, ακόμη κι αν είστε star του Hollywood!») δεν κατάλαβα πολλά, όμως o Infinite Livez θεωρείται από τους πλέον πειραματιζόμενους MCs στη Μεγάλη Βρετανία. Μάλλον το όνομα της δισκογραφικής Big Dada θα πρέπει να σχετίζεται με το εν λόγω κίνημα...
Ας περάσουμε όμως στη μουσική του συγκεκριμένου album, στο οποίο το μόνο είδος όπου κάπως ξεχωρίζει είναι το hip-hop - μονάχα όμως ως προς το beat και το rap του Infinite Livez. Από εκεί και πέρα συνυπάρχουν πολλά είδη, όπως downtempo, drum ‘n’ bass, broken beat, jazz. Σε ορισμένα κομμάτια o MC πειραματίζεται τόσο με τη φωνή, που δύσκολα το λες rap (το ίδιο ισχύει και με τη μουσική): μοιάζει σαν ένα κολλάζ από διάφορους ήχους, όπως γέλια, παράξενα strings, πολλούς ηλεκτρονικούς «καμμένους» ήχους, πειραγμένα φωνητικά και αποφθεύγματα μαζί με πικάπ... Όλα αυτά συνδυάζονται πάνω σε συγκεκριμένα loops, πάνω στα οποία αυτοσχεδιάζει - όπως λέει (και φαίνεται) - ο Infinite Livez.
Πρώτο κομμάτι το “Hoxton Smoothie”, με απλή δομή και rap μαζί με μια περίεργη κραυγή, γι’ αυτό και δεν σε προετοιμάζει για το τι έπεται. Στο επόμενο, “Man Μachine”, τα φωνητικά είναι πιο τραγουδιστά αλλά δεν λείπουν ψυχεδελικές παραμορφώσεις και φωνές. Παράξενο το “Slack Babbath”, ένα downtempo κομμάτι με μια υποχθόνια κιθάρα και φωνητικά τα οποία δεν περιγράφονται εύκολα, σαν φωνές που κοροϊδεύουν... Όσο προχωράει ο δίσκος, τόσο και πιο πειραματικός, «βρώμικος» και ψυχεδελικός γίνεται. Το “Lol To The Depths Of Hell”, στο οποίο συμμετέχει ο DJ Tendraw, συμπεριλαμβάνει όλα αυτά τα στοιχεία, μέσα από μια βρώμικη και σκοτεινή παραγωγή και τις γρήγορες και κοφτές ρίμες στο rap. Επίσης περιλαμβάνει γέλια - στοιχείο που συναντάμε σε αρκετά κομμάτια. Όσο για το “I Was A Saddam Body Double pt. 2”, ο Infinite Livez μοιάζει να ραπάρει με επιφωνήματα και όχι στίχους, θέλοντας ίσως να δώσει απλά το flow του χωρίς λέξεις, αλλά μέσα από κάτι που μοιάζει με κακάρισμα άραβα παπαγάλου.
Στο “Track Ten” έχουμε επιτέλους ένα φυσιολογικό ραπ και μια «τρεχάτη» παραγωγή hip-hop, χωρίς να λείπουν και πάλι οι παράξενοι λαρυγγισμοί. Τελευταίο το “Swaggamuffin”, με ένα μελωδικό μουρμουρητό από την Joy Frempong και μια δήλωση του Infinite: «It’s not jazz, it’s hip-hop, we just need to get that clear». Μετά από αυτό παριστάνει τον Louis Armstrong για λίγο με βραχνή φωνή και η Joy κλείνει το τραγούδι με jazzy πειραματικά φωνητικά. Σημειωτέον ότι το συγκεκριμένο album είναι ιδιαίτερα πειραματικό και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, που αξίζει να ακούσει κανείς...
