Αν σας λέγανε να γράψετε μια κριτική για ένα album που ο καλλιτέχνης ο οποίος το κυκλοφορεί ακούει στο όνομα Nelly Olson - με καμία άλλη πληροφορία αναγραφόμενη - και το εξώφυλλό του να απεικονίζει μια μικρή ξανθιά μπουμπού με υπερμεγέθη για τα μέτρα της All Stars παπούτσια, θα κατέληγες με ευκολία πως έχουμε να κάνουμε μια νέα τραγουδοποιό, που ντρέπεται να βγάλει τη μάπα της φάτσα κάρτα. Αποδεκτό και σεβαστό. Άλλωστε τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους νέους καλλιτέχνες που κρατάνε χαμηλούς τόνους στο κομμάτι της μάρκετινγκ προώθησής τους, αν και υπάρχουν και λογικές του τύπου «δεν σας λέμε πολλά για να σκάσετε και να τα βρείτε μόνοι σας» - αλλά πείθομαι από αθώο βλέμμα της μικρής του εξωφύλλου για την αγνότητα των προθέσεων.
Ακούγοντας το Lips από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, καταλαβαίνεις πως πράγματι πρόκειται για την προσπάθεια της Nelly να μπει στο χάρτη του “Girl Rock” καταθέτοντας την πρότασή της στην απόλυτη παρακμή του «ας το πούμε» είδους. Σε όλη τη διάρκεια του album συναντάς διάχυτες τις επιρροές των 4 Non Blondes, της Alanis Morissette, της Anouk άντε και της Melissa Etheridge, μη πω καμιά Anastasia ή ακόμα χειρότερα κάποιας Meredith Brooks. Από τα παραπάνω, δεν θέλει και πολύ να καταλάβει κανείς πως το Lips είναι γεμάτο με άσκοπες και ανούσιες κιθαριές, που πλαισιώνουν μια πάντα πληγωμένη από τον κόσμο, τη ζωή, την κοινωνία ,τους φίλους και την αγάπη φωνή, η οποία υπόσχεται πως θα ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, θα παραμείνει δυνατή και θα είναι ελεύθερη. Καμιά απολύτως προσπάθεια για μια μουσική ανατροπή, για μια εξέλιξη στο παίξιμο των κομματιών έστω για κάτι που θα σου αποσπάσει την προσοχή από τη γλυκανάλατη κλάψα και αδικία του σημερινού κόσμου, σερβιρισμένη με ξεφτισμένο rock περιτύλιγμα.
Η μοναδική στιγμή που τέντωσα το αφτί μου αντιληφθείς μια αλλαγή στο βαρετό tempo του Lips ήταν με την εισαγωγή κάποιων ανατολίτικων ήχων με τουμπερλέκια, σιτάρ και φωνής μουεζίνη στα μέσα του κομματιού “The Star Of Elder Kings” - για να καταλήξει όμως και αυτό στη φωνή του Donald Rumsfeld να επαναλαμβάνει τη φράση «Weapons of Mass Destruction». Φοβερή έμπνευση, θυμήθηκε η Nelly που γίνεται αδικία στο Ιράκ και είπε να ντύσει τη μουσική διαμαρτυρία με ανατολίτικα γιατί φέρνει προς τα εκεί. Τελικά, όμως, το πιο ανησυχητικό είναι πως όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τον μουσικό τρόπο σκέψης και έκφρασης ενός ατόμου - εν προκειμένου της Nelly Olson - αλλά μιας ολόκληρης τετραμελής μπάντας αποτελούμενης από τρεις μαντράχαλους και μια τραγουδίστρια, χωρίς κανένας να φέρει το αυτό το όνομα! Ακόμα χειρότερα...
