Ο Adrian Thaws ήταν τεσσάρων χρονών όταν έχασε την μητέρα του και γαλουχήθηκε - ουσιαστικά - από τη γιαγιά του. Συνήθιζε να τον κρατάει ξύπνιο ως αργά τη νύχτα, να μην τον στέλνει σχολείο για να της κρατάει συντροφιά, παίζοντάς του δίσκους της Billie Holiday και της Nina Simone. Ενίοτε του ανέφερε ότι έβλεπε την κόρη της μέσα του, ενώ του δίδασκε βασικές αρχές της εγκληματολογίας για να αποφεύγει την κρατική καταστολή, όταν βέβαια δεν τον κακομάθαινε δίνοντας η ίδια λύση στους καβγάδες του, στους δρόμους του Knowle West. Knowle West, περιοχή «βομβαρδισμένη», όπου ένα ευφυολόγημα μετουσίωσε τον Adrian σε Tricky kid, παιδί που μεγάλωσε σε αυτό το λευκό γκέτο - στο οποίο ο ρατσισμός ήταν περισσότερο ταξικής φύσης παρά φυλετικής - ως λευκός (μιγάς στην ουσία) με τζαμαϊκανές ρίζες.
Στο νέο του album, ο Tricky γυρνάει στη δικιά του πλευρά του Ατλαντικού, επιλέγει την αγγλοσαξονική Domino και αποτίνει φόρο τιμής στους πραγματικούς Knowle Westers - γι’ αυτό και φωτογραφία συγγενών στο οπισθόφυλλο - παραδίδοντας έναν δίσκο ανάλογης ελαφρότητας/αυθεντικότητας με το Maxinquaye. Από την εποχή της ιδέας του ντουέτου Maxin και Quaye, που δεν ευδοκίμησε όπως ήλπιζαν οι δημιουργοί, έχουμε σήμερα μια συνάρτηση μιας μητέρας, ενός παιδιού και ενός άσωτου πατέρα, ο οποίος χρειάζεται να το στηρίζει εν μέρει οικονομικά. «Όταν θες να στέλνεις το παιδί σου σε ένα καλό σχολείο, δεν γίνεται να μην βγάζεις δίσκους», δήλωνε ο Tricky. Η ιδιαίτερη σχέση που έχει με την αυτοσυντήρηση όμως πηγαίνει πίσω, στην εποχή που έβλεπε τις ισχνές μελλοντικές προοπτικές του Knowle West. Ο βιοπορισμός - και άλλες ευθύνες που προέκυψαν - δεν άλλαξαν τον Tricky, διότι μεγάλωσε σε ένα απαιτητικό (εξωτερικό-κοινωνία) περιβάλλον και χωρίς αυτό που λέμε ορθές αρχές (εσωτερικό-οικογένεια), το οποίο μάλλον τον οδήγησε να αναζητά με ευκολία την ευτυχία του, δραπετεύοντας από δυσάρεστες καταστάσεις, παρά προσπαθώντας να προσαρμοστεί, φθείροντας τον εαυτό του. Η μουσική του λοιπόν ακούγεται σύγχρονη και φρέσκια, με το ιδιαίτερο σαμπλάρισμά του όμως να βρίσκεται πάντα εδώ: η σιωπή είναι θόρυβος. Το Knowle West ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στα χρόνια που ακολούθησαν το Vulnerable και στις αναγνώσεις του παρελθόντος, τα μουσικά απωθημένα και τις wannabe εκφάνσεις του Tricky Kid, όντας ένα μπάσταρδο από blues, reggae, dumb, ambient, post-punk, rap, rock, hardcore, pop, ηχογραφημένο ανάμεσα σε Λος Άντζελες και Λονδίνο.
Από τα κομμάτια, τo “Puppy Toy” αποκρυσταλλώνει τη γυναικεία οπτική του Tricky. Μεγαλωμένος ανάμεσα σε γυναίκες που συχνά ήταν και πιο σκληρές από τους άντρες γύρω, ο σεβασμός είναι ένα φυσικό επακόλουθο. Ένας διάλογος από τον Tricky και την Alex Mills πάνω σε μια blues πλατφόρμα, ένα μπαροτράγουδο, κοντά στα πρότυπα μιας «τομγουετσιανής» αισθητικής. Το κομμάτι ολοκληρώνει τη διαδικασία δράσης-αντίδρασης με ένα αγγλικό, γυναικείο «piss off». Το “Bacative” πάλι αποτελεί τζαμαϊκανή αργκό και τα αντρικά φωνητικά είναι ενός Τζαμαϊκανού φίλου του Tricky, ονόματι Rodigan (τραγουδάει και στο “Baligaga”), με τον οποίο σύχναζε στο Bronx τα τελευταία χρόνια, ενώ τα γυναικεία μιας Ισπανίδας γνωστής του, που δεν είναι τραγουδίστρια και το όνομα της οποίας απλά δεν θυμάται… Τα στοιχειωμένα δε φωνητικά στο “Joseph” ανήκουν σε έναν περιφερόμενο καλλιτέχνη που ο Tricky γνώρισε έξω από ένα φαγάδικο στο Los Angeles, ονόματι Joseph, και ονόμασε το τραγούδι έτσι μήπως επικοινωνήσει μαζί του, καθώς τον έχασε μετά την ηχογράφηση. Παρόμοια, το “Veronika” είναι γραμμένο από μια φίλη του που τραγουδάει σε ένα ιταλικό συγκρότημα - ο Tricky του άλλαξε τη μουσική και του έδωσε το όνομά της.
Όμως ο δίσκος λέγεται Knowle West Boy. Το αγόρι αυτό βγαίνει μπροστά στο “Council Estate”, στο οποίο ενυπάρχει παρελθόν και παρόν. Η περιγραφή μιας εποχής, ενός αγοριού, από έναν σαραντάρη πια Tricky, ο οποίος αποφασίζει να βγει μπροστά και να τραγουδήσει δυνατά (σαν σωστός frontman, όπως αναφέρει) και ταυτόχρονα να τσιτάρει Specials, ακόμα και Portishead (το “Roads” στην αρχή). Στο “Past Mistake” τραγουδάει μαζί με μια πρώην κοπέλα του, την Lubna, με την οποία και έφτιαξε το κομμάτι την περίοδο που ήταν μαζί, λίγο πριν αρχίσει να φθείρεται η σχέση τους - μαύρο συμπαντικό χιούμορ καθώς είναι, σαν να προδιάγραφε το μέλλον τους. Στο “Coalition” ο Tricky αναφέρει πως είναι η προσπάθειά του να γίνει hardcore rapper - και εδώ έχει και μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες στίχους του δίσκου: «when I talk (talk) just becomes noise…I’m a Μuslim, I’m a Jew…I’m a Nigger too…you can read your paper, get a mental scar, get your happy meal in your happy car». Το “Cross To Bear” είναι εμπνευσμένο από τον Τελευταίο Πειρασμό του Martin Scorceze, έχει μια από τις πιο γλυκές μελωδίες του album και τον Tricky να ψυθιρίζει πίσω από την υπέροχα αθώα φωνή της Ισλανδής Hafdis. Ένας άθρησκος Έλληνας εμπνέει έναν Νεοϋορκέζο Καθολικό, για να αποδώσει, χρόνια μετά, ένας Knowle Wester την ανθρωπομορφική εκδοχή του χριστιανικού πάθους, τραγουδώντας την καθημερινότητά μας: « It’s not my cross to bear, no, I don’t care» - και εμένα να μου έρχεται και να μου ξαναέρχεται στο μυαλό το σαχτουρικό «εγώ δεν γράφω ποιήματα, εγώ δεν γράφω ποιήματα, εγώ δεν γράφω ποιήματα, σταυρούς σε μνήματα καρφώνω». Ο Tricky τσιτάρει τα θέματά του, όπως και τη μουσική του. Έτσι ακολουθεί και η δυνατή διασκευή στο “Slow” της Kylie Minogue, για την οποία ο Tricky έχει εκφράσει την εκτίμησή του (σέξυ και αυθεντική). Παρόμοιας συμπεριφοράς και το “C’mon Baby” που προηγείται, ενώ στο “Far Away” συναντάει τον post εαυτό του. Το “School Gates” πάλι είναι ο country/blues (με μικρές art-rock λεπτομέρειες) επίλογος ενός εφήβου Adrian Thaws, που περιμένει στην είσοδο του σχολείου την έγκυο κοπέλα του να τελειώσει το μάθημα.
Το Knowle West Boy είναι ίσως ο πιο ειλικρινής δίσκος του Tricky. Ένας γυμνός δίσκος. Μια ευχαριστήρια συλλογή σε φιλενάδες, φίλους, συγγενείς, οποιονδήποτε τον διαμόρφωσε. Αν το Maxinquaye ήταν το coffee table album του, αυτό εδώ είναι το naked lunch του. Ένα μάτσο σκέψεις, αναφορές, προβληματισμοί. Θραύσματα της ζωής του. Θραύσματα στα οποία κανείς μπορεί να καθρεφτίσει τον εαυτό του. Ο Tricky οριοθετεί με αυτόν τον δίσκο μια εποχή. Ολοκληρώνει μια εποχή που άρχισε πριν από 13 χρόνια περίπου και δείχνει σίγουρος πια για το ποιος μπορεί να είναι. Can’t break it, can’t take who you are… (“Council Estate”).
