Το λονδρέζικο ντουέτο των Herbaliser ξεκίνησε πριν από μιάμιση περίπου δεκαετία να προσπαθεί να συνδέσει το hip hop με τη nu jazz, το funk και τη soul μουσική ή έστω να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή επί του θέματος. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έδωσε αρχικά μια μεγαλύτερη έμφαση στο hip hop, για να προσπαθήσει στη συνέχεια να επανεντάξει εκ νέου - και με διαφορετική δυναμική - σε αυτό τα στοιχεία που αφέθηκαν έστω και για λίγο πιο παραμελημένα. Δισκογραφούσαν επί σειρά ετών σε ένα σημαντικότατο για την εξέλιξη όλων των παραπάνω ειδών στην εποχή μας label, τη Ninja Tune, την οποία άφησαν πρόσφατα για να ενταχθούν στο δυναμικό της ενδιαφέρουσας ετικέτας K7. Στον πρώτο, λοιπόν, δίσκο εκτός του στεγάστρου της Ninja Tune, οι Herbaliser δείχνουν να κάνουν κάτι διαφορετικό από ότι στο πρόσφατο παρελθόν. Αντί να εμπλουτίζουν τις hip hop συνθέσεις τους με, εμφανείς συνήθως, πινελιές από τα προαναφερθέντα είδη - όπως έκαναν μέχρι το προηγούμενο Take London - προσπαθούν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο, να ξεκινήσουν με διαφορετική βάση. Να βάλουν, δηλαδή, στις jazz/funk/soul συνθέσεις τους το hip hop στοιχείο (με αρκετά όμως διαφορετικό τρόπο από αυτόν του ντεμπούτου τους Remedies του 1995), εγχείρημα που και ενδιαφέρον έχει και τελικά δεν είναι τόσο εύκολο όσο ίσως φαίνεται.
Η προσπάθεια αυτή γίνεται φανερή από το πρώτο κιόλας, ομώνυμο του δίσκου, κομμάτι, μια funk/jazz σύνθεση επενδυμένη με scratches και κάποια φωνητικά samples, με ένα τρόπο που σου θυμίζει μουσικούς σαν τον Rjd2 (βέβαια εδώ τίθεται το γνωστό ερώτημα περί κότας, αυγού και ποιο δημιούργησε ποιο, αλλά ας το προσπεράσουμε). Στη συνέχεια, λίγο το πιο steady funk του “On Your Knees”, λίγο η, βγαλμένη από τη χρυσή «μαύρη» μουσική παράδοση παλαιότερων δεκαετιών, φωνή της Jessica Darling (η οποία συμμετέχει σε άλλα τέσσερα κομμάτια), μας δείχνει ότι αφενός υπάρχει η σημαίνουσα διαφορά που εξηγήθηκε πιο πάνω, αλλά οι Herbaliser διατηρούν και το «γκρουβάτο» του χαρακτήρα τους, όπως και την up tempo διάθεσή τους. Η νέα δυναμική με την οποία επανεισάγουν την jazz, το funk και τη soul, σαν κύρια συνθετικά στοιχεία, έγκειται στην εξής ιδιαιτερότητα: καταφέρνουν τα στοιχεία αυτά να ακούγονται μεν πιο φρέσκα από το δικό τους παρελθόν, κάτι όμως που επιτυγχάνεται βασίζοντάς τα σε πιο παραδοσιακές φόρμες. Έτσι, εκτός του “On Your Knees”, υπάρχει το “Can’t Help This Feeling” ή το single του δίσκου, το “Clap Your Hands”, προερχόμενα αμφότερα από τα μαθήματα τα οποία παρέδιδαν κάτι τύποι στο παρελθόν με αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον μέγιστο James Brown (με την απαραίτη η φυσικά χρονική προσαύξηση), καθώς και το πιο κλασικό ίσως funk του “You’re Not All That”. Όλα ερμηνευμένα από την Jessica Darling, η φωνή της οποίας μοιάζει, θαρρείς, φτιαγμένη για τα δύο αυτά είδη, ή και για τη μίξη τους. Από εκεί και πέρα στον δίσκο υπάρχουν τρία αμιγώς ορχηστρικά κομμάτια, το “The Next Spot”, που φέρνει σε πιο easy listening και κάπως βαρετές και τετριμμένες, είναι η αλήθεια, καταστάσεις, το ταξιδιάρικο και όμορφο μεν, αρκετά επαναλαμβανόμενο και εν δυνάμει κουραστικό δε, “Amores Bongo”, καθώς και το πιο downtempo/nu jazz και πιο ενδιαφέρον από τα τρία “Blackwater Drive”. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και οι πιο ευθείς αναφορές στο hip hop, σε τρία εξαιρετικά δείγματα, το “Street Karma (A Cautionary Tale)”, με την Jean Grae να μας μεταφέρει ιστορίες των πάντα πολυτάραχων δρόμων των συνοικιών της Νέας Υόρκης, το πιο «ορθόδοξο» και τσαμπουκαλίδικο ταυτόχρονα “Game Set And Match” με τις γρήγορες ρίμες-πολυβόλο του More Or Les, και το “Just Won’t Stop” με τον Yungun Aka Essa να ασχολείται με όσους εμπορεύονται τη μουσική και τις διαφορετικές μεθόδους που κατά καιρούς χρησιμοποιούν (από το youtube και το internet εν γένει μέχρι τα όμορφα και παραδοσιακά δισκοπωλεία). Τέλος, υπάρχει το “Stranded On Earth”, με το οποίο κλείνει και ο δίσκος, ένα τραγούδι που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Cinematic Orchestra στις αρχές της σταδιοδρομίας τους, όπου η Jessica Darling μας δείχνει άλλη μια πτυχή των φωνητικών της δυνατοτήτων.
Αυτό που ίσως πρέπει να σημειωθεί για το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, είναι ότι ναι μεν οι Herbaliser έχουν πολύ καλές ιδέες, τις οποίες ξέρουν και πώς να τις χειρίζονται, η διάθεση όμως που είχαν ανέκαθεν να γίνονται ει δυνατόν περισσότερο αρεστοί, δεν τους κάνει απαραίτητα άτολμους αλλά τους στερεί έστω και κάτι ελάχιστο από το πιθανό μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Για να καταλήξουμε, λοιπόν, μπορεί κανείς να πει ότι Same As It Never Was (τίτλος που θα μπορούσε να αναφέρεται στο γεγονός της επαναφοράς στην πρώτη γραμμή των jazz/funk/soul στοιχείων - με τις απαραίτητες αυξημένες αρμοδιότητες που επιβάλλεται να έχει η μπάντα η οποία συνεργάζεται με το ντουέτο - με μια όμως διαφορετική από το παρελθόν εκδοχή) μπορεί να ανεβάσει κατακόρυφα τη διάθεσή σας, να αποτελέσει το ιδανικό soundtrack του καλοκαιριού σας και να έχει ορισμένα εξαίρετα και αξιοπρόσεκτα σημεία. Σαν σύνολο, όμως, κάτι του λείπει για να εκτιναχθεί στην κατηγορία του αριστουργήματος ή του απαραίτητου και μένει, έτσι, στη σφαίρα του πολύ πολύ καλού.
