Αλήθεια, ποιο ήταν το πρώτο κύμα britpop; Κάποιοι ξυπνιτζήδες (κατά Γεωργίου) θα επαναλάβουν το - και καλά - σοφό «οι Beatles ήταν το πρώτο britpop γκρουπ». Κάποιοι άλλοι θα δουν στις υπόλοιπες μπάντες της «βρετανικής εισβολής» - Kinks, Animals, Troggs, Small Faces και πάει λέγοντας - τα σπάργανα μιας οργανωμένης δραστηριότητας. Δηλαδή και το punk ήταν μια έκφραση της βρετανικής pop; Σε επίπεδο μάρκετινγκ και δημοφιλίας, πιθανώς ναι. Μουσικά, ας μην μπλέξουμε με τις σοφιστείες που συνιστούν αυτοί οι συγκεχυμένοι όροι. Και κυρίως ας μην προκαλέσω όσους αδυνατούν να συλλάβουν τον όρο «pop» ως κάτι «δημοφιλές» (και όχι ευτελές) και βγάζουν ποιοτικά σπυράκια. Τι θέλω να πω με αυτές τις ατάκτως εριμμένες ασυναρτησίες; Ότι το “Britpop” δεν ήταν παρά μια σοβινιστική ταμπέλα οικειοποίησης και κατοχύρωσης, που χρησίμευσε για να πουλήσει επιτυχώς μερικά σπουδαία (ό,τι και να λέτε περί υπερεκτίμησης) «λαϊκά», «δημοφιλή» συγκροτήματα τα οποία βγήκαν στο Νησί το πρώτο μισό των 1990s. Και φυσικά η βιομηχανία του NME ποτέ δεν ντρεπόταν τη διαρκή ανακύκλωση. Όπως είχαμε «Second British Invasion», όπως είχαμε «Mods’ revival», όπως είχαμε - πολύ πρόσφατα - «Nu Rave», έτσι και η αγία τριάδα Oasis, Blur, Pulp προκάλεσε και δεύτερο κύμα «Britpop» - βλέπε Travis, Kula Shaker κτλ. Και φυσικά και τρίτο και πάει πάλι λέγοντας.
Οι λονδρέζοι Scouting For Girls δεν ξέρω σε ποιο ανήκουν αριθμητικά. Αλλά, μαζί με groups όπως οι Fratellis ή οι Wombats προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον δρόμο που φάνηκε να (ξαν)ανοίγει με την εμφάνιση των Arctic Monkeys ή των Art Brut (αφήνω επίτηδες έξω μπάντες όπως οι Bloc Party και οι Franz Ferdinand, που δανείστηκαν κυρίως από το post-punk). Αλλά αυτό το τρένο των εύπεπτων pop κομματιών για τις βρετανικές μάζες φαίνεται ότι έχει φύγει παίρνοντας μαζί του κορίτσια όπως η Duffy ή η Kate Nash. Η νέα συνταγή, που βγάζει ζεστή britpop από το φούρνο της δισκογραφίας, φαίνεται πώς είναι «ιδιοσυγκρασιακοί στίχοι, μελωδίες οι οποίες προσπαθούν να παρακολουθήσουν τη χρονολογία και να υιοθετήσουν π.χ. ηλεκτρονικά στοιχεία (οι Scouting For Girls δεν το κάνουν) και μια παθιασμένη ειρωνεία απέναντι στα κλισέ της pop κουλτούρας». Οι Scouting For Girls το προσπαθούν δηλώνοντας “Elvis Ain’t Dead” ή «I wish I was James Bond just for the day, kissing all the girls, move the bad guys away» στο κομμάτι που φέρει το όνομα του 007.
Αλλά, αυτό το κολπάκι ο Eddie Argos το κάνει πολύ καλύτερα (και όπως αποδείχθηκε μόνο για έναν δίσκο). Ίσως γιατί έχει πολλά περισσότερα να γράψει, ενώ κατεβάζει πίντες σε παρακμιακές pubs. Οι ωραίοι δίσκοι λοιπόν δεν φτιάχνονται με ένα καλό update πετυχημένων συνταγών. Ειδικά αν δεν είσαι ο James Murphy και ειδικότερα αν αυτό που εκσυγχρονίζεις παραείναι απλοϊκό για να γίνεται απομίμηση. Μέχρι να ξαναβρεθούν τύποι με την working class quality των Gallagher, το ταλέντο του Albarn, την τρέλα των Supergrass και την προσωπικότητα του Jarvis, η britpop θα φιλτράρεται από ηλεκτρονικές κονσόλες και γυναικείες φωνές. Και μπάντες σαν τους Scouting For Girls θα ψάχνουν, α-λα-Puressence, τη δική τους Ελλάδα ως πεδίο δόξης λαμπρόν…
