Όταν προέρχεσαι από μια τόσο καλλιτεχνικά πλήρη, επιτυχημένη εμπορικά και αποδεκτή από τους κριτικούς δισκάρα όπως το Confessions On A Dance Floor (ορόσημο για τα pop δεδομένα των 00s), έχεις βάλει στον εαυτό σου δύσκολα για τη συνέχεια. Ακόμα και αν είσαι η Madonna, με τις συνεχείς εκπλήξεις, τις διαρκείς μεταμορφώσεις και την ικανότητα να αφουγκράζεσαι την επικαιρότητα και να τη μετασχηματίζεις - επινοώντας ακόμα και μια ολότελα νέα περσόνα αν χρειαστεί.
Η Madonna, βέβαια, ούτε αυτή τη φορά «κόλωσε» μπροστά στην πρόκληση που η ίδια έθεσε στον εαυτό της. Aρνήθηκε, όπως έχει ξανακάνει και στο παρελθόν, να κάτσει δαφνοστεφανωμένη στον αστραφτερό θρόνο της, ρίχνοντας στην αγορά μια εύηχη επανάληψη του Confessions On A Dance Floor. Γι’αυτό άλλωστε δεν είναι η αδιαφιλονίκητη «Βασίλισσα Της Pop» - τι κι αν έφτασε πια τα 50; Αυτή, λοιπόν, τη φορά η Madonna έβαλε τα καλά της και αποφάσισε να επισκεφτεί τη ρυθμολογία της μαύρης μουσικής. Της μουσικής δηλαδή που εδώ και χρόνια κυριαρχεί στο διεθνές μουσικό στερέωμα με μια ποικιλλία εκφάνσεων (R’n’B, hip hop, soul κτλ.), όντας (με μια έννοια) η νέα «pop» και έχοντας να επιδείξει πολύ μεγαλύτερη ζωντάνια και δυναμικότητα από τα rock κλισέ, το άγευστο ξαναζέσταμα των οποίων συχνά βιάζονται να δοξάσουν διάφοροι «κολλημένοι» μουσικογραφιάδες. Ετοιμαστείτε λοιπόν για γερές δόσεις από Timbaland και Neptunes στο Hard Candy - με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Την πρώτη φορά που άκουσα το Hard Candy με απογοήτευσε - ίσως γιατί είναι σαφώς κατώτερο ως σύνολο από το Confessions On A Dance Floor. Με απογοήτευσε, όμως, μαζί με αυτό, και η νέα «περσόνα» που η Madonna σκαρφίστηκε γι’ αυτό, η πιο αντι-ερωτική της μέχρι στιγμή, η οποία την κάνει να φαίνεται λες και είναι καμιά γερασμένη τσατσά σε στούντιο πολυτελείας. Παρόλα αυτά, το Hard Candy άντεξε στις πολλαπλές ακροάσεις στις οποίες το υπέβαλλα και ανέδειξε σημεία και τραγούδια που δεν φαίνονταν με μια πρώτη ακρόαση. Δεν είναι, βέβαια, τόσο «μαύρο» όσο ίσως θα το ήθελαν οι «ψαγμένοι» της hip hop/soul/R’n’B φυλής, ενώ από την άλλη μάλλον «μαυρίζει» περισσότερο σε σχέση με ό,τι έχουν συνηθίσει τα λευκά ακροατήρια της Madonna. Αλλά το λάθος του, αν υπάρχει κάποιο λάθος, δεν είναι σε αυτήν την περίεργη ισορροπία, αλλά στο ότι οι συντελεστές πήγαν να φτιάξουν ένα R’n’B album με κεντρικό άξονα τη Madonna - που μπορεί να είναι πολλά πράγματα, όχι όμως και κλασική soul/R’n’B ερμηνεύτρια. Έτσι, μια δουλειά η οποία θα μπορούσε να είναι εξαιρετική για μια ανερχόμενη έγχρωμη ντίβα με τις ικανότητες π.χ. της Rihanna, αποδεικνύεται ότι δεν πολυκάνει για τη Madonna. Φωνητικά άλλωστε, η τελευταία ανήκει, όπως και να το δει κανείς και με δεδομένους τους τεχνικούς της περιορισμούς, σε μια άλλη κουλτούρα.
Πάντως, τα παραπάνω δεν σηματοδοτούν σε καμία περίπτωση αποτυχία - αν και για τη Madonna μάλλον συνιστά αποτυχία το ότι δεν μπόρεσε να βγάλει ένα καλύτερο pop album από τα τελευταία της Kylie Minogue και της Britney Spears. Το “4 Minutes” πάντως, με τον Justin Timberlake και τον ίδιο τον Timbaland, είναι ένα απολαυστικό single (με ένα ακόμα πιο απολαυστικό video clip), το “Miles Away” και το “Heartbeat” διαθέτουν μια γνήσια pop δυναμική μέσα στην οποία η Madonna αισθάνεται σαφώς πιο άνετα απ’ ότι π.χ. στο “Candy Shop” ή στο “Incredible”, ενώ συμπληρωματικά υπάρχουν και κάποια ακόμα καλοδεχούμενα τραγούδια, σαν το “Beat Goes On” (με συμμετοχή του Kanye West) ή το “Devil Wouldn’t Recognize You”. Προσωπικά, δεχόμενος ότι η Madonna μάλλον υποτίμησε τη δυσκολία του εγχειρήματος του Hard Candy, μπορώ να ζήσω με το γεγονός ότι μία από τις αγαπημένες μου pop stars έβγαλε ένα απλώς συμπαθητικό (αντί για super) δισκάκι αναμετρώμενη με τον κόσμο του Timbaland και του Pharrell Williams. Εσείς;
