Μπορεί το punk να έχει την ίδια ορμή με την country; Καλό το ερώτημα και ο εν λόγω δίσκος έρχεται να απαντήσει αρκετά πειστικά. Αλλά γιατί τίθεται μια τέτοια ερώτηση; Ποιον ενδιαφέρει η country; Μια-μια τις ερωτήσεις παρακαλώ για να προλαβαίνουμε να απαντήσουμε!
Κατά πρώτον, ο Chip Hanna είναι κατά κάποιο τρόπο ένας παλαίμαχος του punk που έχει αφήσει κατά μέρος τη φιλοσοφία των τριών συγχορδιών, μένει μόνιμα στο «εναλλακτικό» Kreuzberg του Βερολίνου και με ακουστικά πια όργανα φτιάχνει ξέφρενες μελωδίες από την αμερικάνικη επαρχία. Και η αλήθεια είναι ότι το κάνει καλά. Όπως και να το κάνουμε το punk είναι πολύ περιορισμένο και φαίνεται ο Chip να έκανε καλά που αποστασιοποιήθηκε από τους US Bombs. OΚ, δεν μιλάμε βέβαια για κάτι το εξαιρετικά καινούργιο, αλλά μόνο και μόνο η punk δυναμική η οποία αποτυπώνεται στα τρίλεπτα (το πολύ) κομμάτια, κάνει το Old South Jamboree να μένει στο cd player για αρκετό καιρό. Το πρώτο κομμάτι για παράδειγμα, το “Beetle Boot”, σε παίρνει με δύναμη από τα μούτρα και σε στριφογυρνάει στο αέρα μέχρι να σε κοπανήσει κάτω μετά από μερικές σφαλιάρες. Πολύ ωραίο!
Τώρα έρχεται το δεύτερο ερώτημα: Ποιον ενδιαφέρει η country. Και αντιστρέφουμε το ερώτημα, όχι ανταγωνιστικά, αλλά για να βγάλουμε μια γενικότερη αλήθεια. Γιατί να ενδιαφέρει κάποιον για παράδειγμα το ρεμπέτικο και η jazz; Γιατί πολύ απλά είναι μουσικές που κατεβαίνουν από τη μια γενιά στην επόμενη, είναι παραδόσεις οι οποίες έβγαλαν σπουδαία αποτελέσματα και επικαιροποιούνται όταν πάνκηδες, όπως ο Hanna, θυμούνται τη μαμά τους που τραγουδούσε σε clubs της γενέτειράς του, της Louisiana (σημ. αρχισυντάκτη: εύγε! ετοιμαστείτε για αφιέρωμα country το φθινόπωρο!).
Για να επιστρέψουμε πίσω στο προκείμενο, ο δίσκος είναι αρκετά διασκεδαστικός, είναι δυναμικός, αν και μπορεί να φανεί ελαφρώς κουραστικός σε όσους δεν την παλεύουν με την americana. Σίγουρα πάντως θα ανατρέξετε στο μέλλον στο “The Chosen One” και το “New York City” για να χορέψετε pogo σε country ρυθμούς...
