Προτού αρχίσω την κριτική σ’ αυτό το δεύτερο album των Raconteurs πρέπει να παραδεχτώ ότι όταν ακούω για συγκροτήματα τύπου side-project τότε αρχίζω και ανησυχώ, κάτι δεν μου πάει καλά. Το πρώτο album των Raconteurs όμως δεν ήταν κακό. Αντίθετα, ήταν ένας δίσκος πολλά υποσχόμενος για το μέλλον αυτής της παρέας, ιδρυτές της οποίας ήταν οι φίλοι Brendan Benson, γνωστός από solo δουλειές, και Jack White, γνωστός, βέβαια, από τους White Stripes. Αυτό λοιπόν που υποσχέθηκε το πρώτο album θα αναλύσουμε εδώ, στο Consolers Of The Lonely.
Ετοιμαστείτε λοιπόν απανταχού ροκάδες να απολαύσετε ένα από τα λίγα καλά rock albums της χρονιάς. Τα πάντα δουλεύουν σωστά εδώ και η ακρόαση είναι πολύ ευχάριστη, με άφθονες κιθάρες και κιθαριστικά σόλο τα οποία ανέκαθεν σηματοδοτούσαν το καλό κλασικό rock. Ο δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι το οποίο μας προετοιμάζει για δυνατά ακούσματα. Υπάρχουν κομμάτια με στοιχεία country, όπως το “Old Enough”, αλλά και συνθέσεις με πιάνο, όπως στο “You Don’t Understand Me” και στο “Pull This Blanket Off” - το οποίο ακούγεται σαν να ανήκει σε δίσκο των White Stripes. Όσο για το “Rich Kid Blues” θα μπορούσαν να το είχαν γράψει οι Led Zeppelin, εδώ οι επιρροές των Raconteurs παραείναι εμφανείς.
Δυστυχώς όμως υπάρχει μία pop διάθεση διάσπαρτη εδώ και κει, η οποία απομακρύνει το album από τη rock καθαρότητά του και κάποιες φορές απογοητεύει τις όποιες εκρήξεις περιμένετε από την κιθάρα του Jack White. Προσωπικά αυτό είναι και το μοναδικό παράπονο που έχω από ολόκληρο το album. Όποτε περιμένεις «να κρούσεις την κεφαλή», τις περισσότερες φορές μένεις με το παράπονο, εκτός από το μαγικό σημείο του δίσκου - και όταν λέω μαγικό το εννοώ κυριολεκτικά. Το όνομα του σημείου αυτού: “Many Shades Of Black” και πρόκειται για αριστούργημα. Είναι το μοναδικό κομμάτι του Consolers Of The Lonely το οποίο τα έχει όλα από την αρχή ως το τέλος, με ένα σόλο που θα λατρέψετε και θα θέλετε να ακούσετε ξανά και ξανά.
Τελικά οι Raconteurs έχουν πολύ μέλλον. Δεν έμειναν στις δάφνες και την αναγνώριση του πρώτου δίσκου, ίσως επειδή δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα. Είναι μία παρέα που παίζει πολύ καλή μουσική. Δεν είναι η αποθέωση του rock αλλά το σίγουρο είναι ότι προσφέρουν μία ευχάριστη ακρόαση. Και τι καλύτερο για έναν ακροατή από μία τέτοια όαση στη σημερινή έρημο της μουσικής μετριότητας; (σημ. αρχισυντάκτη: ποια μουσική μετριότητα; τόσα πράγματα γίνονται!).
