Το Seldom Seen Kid αποτελεί την 4η δισκογραφική κυκλοφορία των Βρετανών Elbow και μια καλή αφορμή για μένα προκειμένου να διαπιστώσω αν το group που μας χάρισε το πολύ καλό Asleep In The Back έκανε επιτέλους την υπέρβαση. Με αυτό εννοώ ότι οι Elbow από το εξαιρετικό ντεμπούτο και μετά περιήλθαν σε μία κατάσταση μουσικής τελμάτωσης. Ειδικά στο Cast Οf Thousands, που άλλοι επέπληξαν ενώ άλλοι ύμνησαν, δεν βρήκα κάτι τόσο αξιόλογο για τα αστέρια τα οποία του πρόσθεταν συνεχώς μεγάλα ξένα μουσικά περιοδικά.
Για να μπω στο θέμα, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις μελωδίες των Elbow και σίγουρα δεν θα μπορούσα ποτέ να πω ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν θα αξίζει μνείας μετά τη διάλυσή του. Οι Elbow έχουν αφήσει το στίγμα τους στη βρετανική μουσική σκηνή και έχουν γράψει πολλά καλά τραγούδια. Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα δίσκο άξιο πολλών αστέρων και αλλεπάλληλων ακροάσεων; Η απάντηση διαφέρει σύμφωνα με τον καθένα μας. Εκεί που όλοι όμως θα συμφωνήσουν είναι στο «σύνολο». Το σύνολο είναι αυτό το οποίο κάνει ένα album να έχει συνοχή, να μεταφέρει τα όποια συναισθήματα νιώθει καθένας από τους ακροατές και να θεμελιώνει τη διαχρονικότητά του. Το Seldom Seen Kid, λοιπόν, καταφέρνει στο ελάχιστο να πετύχει όλα τα παραπάνω. Προς αποφυγή των όποιων παρεξηγήσεων, δεν περίμενα το απόλυτο album από τους Elbow - ούτε σκοπεύω να κάνω κριτική με άξονα τα κριτήρια ενός κλασικού album. Τα παραπάνω κριτήρια όμως, αν εξεταστούν ένα-ένα, αποδεικνύουν ότι οι Elbow απέτυχαν - για 3η φορά - να κάνουν έναν δίσκο μεστό και ολοκληρωμένο.
Η εισαγωγή είναι ιδιαίτερα «εχθρική» προς μία δυναμική συνέχεια και το παιχνίδι χάνεται ήδη από τα 3 πρώτα κομμάτια. Με το “Grounds For Divorce” ο δίσκος αρχίζει να αποκτά ελπίδες ότι κάτι μπορεί να επιδείξει, ενώ το “An Audience With The Pope” αποδεικνύεται ένα ολοκληρωμένο κομμάτι, το οποίο και φανερώνει τις μελωδικές και εφευρετικές χάρες των Elbow. Δυστυχώς όμως η μπάλα χάνεται στα αμέσως επόμενα κομμάτια και με το “The Fix” σβήνονται και οι τελευταίες μου ελπίδες ότι ο guest star Richard Hawley θα μπορούσε να καλυτερεύσει τα πράγματα. Γενικότερα, ο δίσκος κρατάει πολύ για τα φτωχά σε περιεχόμενο κομμάτια του, όσα βιολιά και τρομπέτες και αν βάλουν οι Elbow στις συνθέσεις τους. Η μελωδία γίνεται επαναλαμβανόμενη και όλο το album είναι υπερβολικά χαμηλών τόνων χωρίς κάποιο ιδιαίτερα τρανταχτό σημείο. Το πρόβλημα των Elbow εδώ είναι ότι τα κομμάτια τους εφαρμόζουν αυτό που θα μπορούσαμε να βαφτίσουμε ως «η μελωδία για τη μελωδία». Μήπως προσπαθούν να πιαστούν με κάτι διαφορετικό και το χάνουν στην προσπάθεια; Κι όμως απ’ την άλλη ακούγονται σαν τους Elbow του Cast Of Thousands. Όπως και να ’χει το φετινό εγχείρημα του Guy Garvey και της παρέας του είναι μέτριο. Σέβομαι βέβαια τους Elbow, όπως και κάθε δουλειά τους μέχρι σήμερα. Αλλά περιμένω να κάνουν το βήμα παραπάνω, γιατί όταν το κάνουν τότε θα μιλάμε για ένα album πολλών αστέρων.
