O Lou Barlow έφυγε από τους Dinosaur Jr. επειδή ο J Mascis δεν του επέτρεπε να δίνει και δικές του συνθέσεις στο ρεπερτόριό τους. Οπότε, για να του δείξει ποιος είναι ο μάγκας της υπόθεσης, πήγε και έφτιαξε τους Sebadoh - που λειτούργησαν και σαν Sentridoh αλλά και The Sebadoh, προσέξατε; THE Sebadoh - και κυκλοφορούσε αβέρτα δίσκους οι οποίοι είχαν περισσότερα κομμάτια απ’ όσα είναι ανθρωπίνως δυνατόν να ακούσει κανείς χωρίς να χασμουρηθεί εν τω μεταξύ ή να το αλλάξει εντελώς. Έτσι κι εδώ, στην παρούσα επανέκδοση του άλμπουμ Bubble & Scrape, το cd έχει τριάντα δύο κομμάτια ενώ η κόπια βινυλίου που έχω στη δισκοθήκη μου έχει μόλις δεκαεπτά. Αυτό μας κάνει δεκαπέντε bonus κομμάτια, και μιλάμε για ένα μόλις από τα τόσα albums που έχουν κυκλοφορήσει (και που η εταιρία Domino έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι, κατά τα φαινόμενα, να ξαναρίξει στην αγορά, όλα τους με ένα σκασμό επιπλέον τραγούδια των οποίων η αποστολή τους στον κόσμο αυτό να ήταν ίσως να μείνουν για πάντα κλεισμένα σ’ ένα ντουλάπι…).
Οι Sebadoh έχουν τέλος πάντων κερδίσει τη θέση που έχουν κερδίσει στη συνείδηση του indie ακροατηρίου - και είναι πολύ ψηλά η θέση αυτή - και ο Barlow, αφού έμαθε πώς είναι να γνωρίζεις επιτυχία με τους Folk Implosion και δεν είχε να αποδείξει τίποτα πια και σε κανέναν, αποφάσισε κάποια στιγμή να επιστρέψει στη συνεργασία με τον Mascis, κι έτσι ξαναχαρήκαμε τους Dinosaur Jr., τόσο με καινούργιο δίσκο όσο και με ζωντανές εμφανίσεις στη χώρα μας και αλλού. Αφού είδα λοιπόν πρόσφατα και τις δύο μπάντες με διαφορά μιας μέρας, έχω να πω ότι ο Barlow έπαιζε με πολύ μεγαλύτερη όρεξη στους Δεινόσαυρους απ’ ότι στους «δικούς» του Sebadoh, γεγονός που μου επιβεβαίωσε την υποψία ότι απολαμβάνει πολύ περισσότερο τη συμμετοχή του στους πρώτους απ’ ότι στους δεύτερους. Έβγαλε δε με το δικό του τρόπο αληθινό το θεώρημά μου που λέει ότι αν στύψεις όλους τους δίσκους των Sebadoh, βγάζεις μόνο ένα φανταστικό album, άντε διπλό. Με άλλα λόγια, και θα το πω μετά φόβου της Αβραμιώτου, οι Sebadoh είναι φουλ υπερ-εκτιμημένοι. Does it offend you yeah?
Ακούστε για παράδειγμα το παρόν, που είναι το τέταρτο της καριέρας τους. Δεν είναι ότι δεν έχει κάποια καλά κομμάτια, αλλά θα πρέπει να υποστείς διάφορες μισές ιδέες και πρόχειρα σκίτσα μουσικής μέχρι να φτάσεις σε κάτι αληθινά αξιόλογο. Ο δίσκος ξεκινάει εξαιρετικά με τα “Soul And Fire” και “Two Years Two Days”, κατόπιν όμως γίνεται ελαφρώς της κακομοίρας: πιο συχνά καταφεύγουν σε Sonic Youth-ισμούς που είναι και σχετικά εύκολοι (ποιος δεν μπορεί να παίξει τρία ακόρντα στην κιθάρα του και να τα παίξει δυνατά;), κι όταν παύει ο Barlow να είναι ουσιαστικός κι εξομολογητικός, τότε ο δίσκος μοιάζει με παιδική χαρά. Επαναλαμβάνω ότι οι Sebadoh έχουν πολλούς οπαδούς οι οποίοι θα διαφωνήσουν με τα παραπάνω. Ακούγοντας πάντως ξανά ετούτο το album τους, δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του ημερομηνία κυκλοφορίας, δεν έχω αλλάξει γνώμη ούτε για το έργο αυτό καθ’ αυτό, ούτε και για τους δημιουργούς του, κι είπα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας. Ευχαριστώ που με ακούσατε, χαίρετε!
