Οι δυο Γερμαναράδες Beehoover ορκίστηκαν στον Θεό Riff να φυλάνε κιθαριστικές Θερμοπύλες μέχρι θανάτου. Είπαν ότι θα προσπαθήσουν να ακουστούν σαν η free jazz εκδοχή των Black Sabbath. Διακήρυξαν πίστη στο δόγμα «κιθάρες πιο βαριές από τον Θανάση Λάλα. Έδωσαν υποσχέσεις πως το σχιζοφρενικό hard rock τους και οι «μονολιθικοί» (σ.σ: μια λέξη που ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει ως μουσικολογικός όρος, αλλά την χρησιμοποιώ πάντα ως τεκμήριο ποιότητας) τους ρυθμοί θα φέρουν ακόμη και τους πιο μετροσέξουαλ ακροατές τους σε επαφή με τη brutal πλευρά του εαυτού τους.
Ο drummer είναι θεός. Ο κιθαρίστας ψιλομάπα. Τα έγχορδα παράταιρα. Τα μπάσα Kyuss-ίζουν. Όμως, πέραν από κάποιες μεμονωμένες στιγμές όπου όντως νιώθεις τόσο «stoned & dethroned» από τη μανιασμένη λαίλαπα των συνεχόμενων ακκόρντων, το αποτέλεσμα παραμένει μια από τα ίδια, θυμίζοντας Monster Magnet χωρίς τους μαγνήτες και QOTSA με τσαμπουκά, αλλά δίχως φαντασία.
Για κάθε δίδυμο που φυλάει μουσικές Θερμοπύλες, υπάρχει πάντα κι ένας Εφιάλτης να παραμονεύει. Κάτι τέτοια ακούει ο Mike Patton και οσονούπω θα μας φορτωθεί με το 3562ο, άθλιο ως συνήθως, side project του (σημ. αρχισυντάκτη: άθλιο ως συνήθως;;!!!).
