Αυτή είναι η τέταρτη κυκλοφορία για τους From First To Last, το emocore συγκρότημα από τo Orlando, όμως αναμφισβήτητα ήταν η πιο δύσκολη για αυτούς. Δυσκολία όμως που δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική τους αυτή καθαυτή, αλλά με δύο άλλα αρκετά σημαντικά συμβάντα για τη μπάντα. Πρώτον και βασικότερο, η ξαφνική αποχώρηση του τραγουδιστή τους Sonny Moore στις αρχές του 2007, λίγο μετά την κυκλοφορία του album τους Heroine. Ο λόγος; Η επιβάρυνση που επέφερε στις φωνητικές του χορδές ο ρόλος του στους From First To Last, σε σημείο ενδεχόμενης μόνιμης βλάβης σε αυτές, εφόσον συνέχιζε να περιοδεύει μαζί τους. Συμβαίνουν και αυτά σε μία emocore μπάντα θα μου πείτε, αλλά παρόλα αυτά οι From First To Last σίγουρα δεν περίμεναν μία τέτοια εξέλιξη. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, βρίσκονται ξαφνικά και χωρίς δισκογραφική στέγη καθώς η μέχρι τότε εταιρεία τους, η Capitol, αναγκάστηκε σε περικοπές λόγω οικονομικών προβλημάτων. Τα πράγματα επομένως στο στρατόπεδο της μπάντας μόνο ευοίωνα δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Οι εξελίξεις όμως υπήρξαν ραγδαίες για τους Αμερικανούς, καθώς γρήγορα βρήκαν όχι μόνο καινούργιο τραγουδιστή στο πρόσωπο του μέχρι πρότινος κιθαρίστα τους και backing vocalist, Matt Good (τρίτη αλλαγή τραγουδιστή στην ιστορία των From First To Last), αλλά και καινούργια εταιρεία, αφού υπέγραψαν με την γνωστή σε όλους μας Geffen. Έτσι μπορούσαν να εστιάσουν επιτέλους στο να γράψουν νέο υλικό για το επερχόμενο ομότιτλο album τους. Σε αυτό, ο ήχος τους έχει σχετικά τροποποιηθεί - μην περιμένετε καμία ριζική αλλαγή. Οι From First To Last παραμένουν μια emocore μπάντα όπως τους είχαμε γνωρίσει μέσα από τα τρία πρώτα τους album (το ένα ΕΡ για την ακρίβεια), αλλά απέκτησαν και μια alternative rock χροιά, θυμίζοντας μας έτσι την αλλαγή πλεύσης που είχαν επιχειρήσει οι Sunny Day Real Estate - οι οποίοι βέβαια δεν πλησιάζουν την εν λόγω μπάντα ως προς την ποιότητα συνθέσεων. Παρόλα αυτά, τούτη η ελαφρά τροποποίηση στον ήχο έδωσε φρέσκια πνοή στο group, επιτρέποντάς του να εξελίξει τον ήχο του, κάτι απαραίτητο μετά τα ελαφριά σημάδια στασιμότητας που είχαν επιδείξει μεταξύ του Dear Diary My Teen Angst Has A Bodycount και του Heroine.
Ο δίσκος ξεκινάει με το γκάζι στο πάτωμα, με τα “Two As One” και “The Other Side”, τα οποία μας οδηγούν στο πρώτο single του δίσκου, το “Worlds Away”, το οποίο προσωπικά δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαιτέρως όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει. Ευτυχώς όμως η μπάντα δεν ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι του νερωμένου ήχου του “Worlds Away” και στον υπόλοιπο δίσκο. Άλλωστε και μόνο η παρουσία ενός κομματιού σαν το “Tick Tick Tomorrow” μοιάζει να εγγυάται κάτι τέτοιο, όπως και το δυναμικό “I Once Was Lost But Now Am Profound”. Ακόμα όμως και όταν οι From First To Last αποφασίζουν να παίξουν σε πιο mid tempo ρυθμούς μοιάζουν να τα καταφέρνουν πλέον μια χαρά (“We All Turn Back To Dust” και “Medicinal Reality”). Ο δίσκος κλείνει με το ακουστικό “In Memorium In Advance”, το οποίο θυμίζει το παλιότερο κομμάτι τους “Emily”, αποτελώντας συνάμα ένα κλασικό δείγμα γραφής της σύγχρονης emo μπαλάντας.
Με όλα αυτά που τους συνέβησαν, οι From First To Last είναι πραγματικά άξιοι συγχαρητηρίων καθώς αντιπαρερχόμενοι τις αντιξοότητες κατάφεραν να δημιουργήσουν τον πιο ώριμο δίσκο της μέχρι τώρα πορείας τους χωρίς να απαρνηθούν τις emo ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα ανανεώνοντας τον ήχο τους. Αναμφισβήτητα ένα από τα highlights του 2008 για τον emo/screamo χώρο.
