Η αυτού μεγαλειότης, ο Charles Michael Kittridge Thompson IV, είναι πάλι κοντά μας και το 2008. Η αλήθεια είναι πως δεν έλειψε ποτέ, καθώς ο Frank Black ή Black Francis ή όπως αλλιώς θέλετε (ονόματα υπάρχουν) είναι από τους πιο ενεργούς καλλιτέχνες κυκλοφορώντας συστηματικά albums από το 1993, όταν οι Pixies ήταν ακόμα εν δράσει.
Το νέο του κατόρθωμα τιτλοφορείται Svn Fngrs και αποτελεί μια μίνι δουλειά επτά κομματιών, συνολικής διάρκειας μόλις 20 λεπτών. Ο αριθμός επτά δεν είναι τυχαίος ούτε στον τίτλο, ούτε στην επιλογή του αριθμού των κομματιών. Ο Black ή ζήλεψε τα conceptualities, που λεν στα ξένα (τις θεματικές ενότητες για το χωριό μου) τώρα στα γεράματα, ή πιο απλά το έχει ρίξει στις αφιερώσεις - ως άλλος Πλούταρχος (σημείωση αρχισυντάκτη: ως άλλος τι;;!!). Και αν το Bluefinger του 2007 ήταν όλο για την πάρτη του αυτοκτονικού Ολλανδού rocker ποιητή και καλλιτέχνη των 1970s Herman Brood - o οποίος την έκανε α-λα-Ζαχόπουλος το 2001 (με τη διαφορά πως αυτός πέτυχε διάνα) - στο Svn Fngrs η επιστήμη, ακόμα και ο Λιακόπουλος, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Το EP αναφέρεται στην ιρλανδική ημι-θεότητα που ακούει (δεν είμαι σίγουρος για αυτό, αλλά ο Frank κάτι θα ξέρει παραπάνω) στο όνομα Cú Chulainn. Ο «Κουτσουλαίν» (μάλλον δεν προφέρεται έτσι, αλλά για να συνεννοούμαστε), για να έχετε μια εικόνα περί τίνος μιλάμε, είναι ένα πράγμα σαν τον Ιρλανδό Ηρακλή - με μεγαλύτερο άθλο στο ενεργητικό του να αφήνει στον τόπο ένα γιγαντιαίο τσοπανόσκυλο. Ο συσχετισμός του «Κουτσουλαίν» με το album είναι πως κάθε χέρι και πόδι του έχει επτά δάχτυλα κι έτσι λύνεται και το μυστήριο το πως έπνιξε το τσοπανόσκυλο. Εντελώς μουσικά τώρα, η σχέση του «Κουτσουλαίν» με το Svn Fngrs περιορίζεται στους στίχους του ομώνυμου κομματιού και όχι σε καμιά νοικιασμένη κέλτικη τσιρίδα α-λα-McKennitt. Σε όλη του τη διάρκεια, το EP κυλάει χωρίς εκπλήξεις σαν ένα κλασικό Black δημιούργημα αναγνωρίσιμο μίλια μακριά από τα δικά του «ουρλιαχτά» φωνητικά, τις χαρακτηριστικές κιθάρες και τα στακάτα drums.
Χάνοντας κομματάκι τον Black στα προσωπικά του album, με την επανασύνδεση των Pixies και τις περιοδείες (που συνέχιζε και τότε να βγάζει), από την εποχή των Catholics, Pistolero και Dog In The Sand, έχω την εντύπωση πως στο Svn Fngrs έχουμε μια πιο ωμή, καθαρή και ευθεία προσέγγιση του rock, μέσα από την οποία αναδεικνύεται για ακόμη μια φορά το αστείρευτο ταλέντο του να σκαρώνει κολλητικές δίλεπτες και τρίλεπτες μελωδίες. Η funk αισθητική με την οποία φλερτάρει έντονα το εισαγωγικό “Seus”, τα έντονα «πιξικά» “Garbage Heap” και “Half Man” (το δεύτερο περισσότερο λόγω φωνητικών), μαζί με το “Sent Away” ως το κομμάτι που ξέχασε να γράψει o Iggy Pop στους Stooges, θα σας κρατήσουν την καλύτερη παρέα στη διαδρομή Σεπόλια - Κολιάτσου ή σε όποια άλλη μισάωρη έχετε να καλύψετε. Και μόνο γι’ αυτό η προστιθέμενη αξία του είναι εγγυημένη.
