Είναι άραγε τιμητικό για μια μπάντα να παίζει support στους Bon Jovi εν έτει 2008; Για μπάντες σαν τους Feeling σίγουρα ναι. Ο ένας λόγος είναι ότι επιτέλους τους αναγνωρίζεται το μόνο ταλέντο που έχουν, να παίζουν δηλαδή τα νερόβραστα τραγούδια τους για «ζέσταμα». Από την άλλη είναι τιμητικό να παίζεις με ένα supergroup, που κάποτε έπαιζε μουσική, αλλά σήμερα έχει ξεχαστεί η παλιά περμανάντ των μελών του. Άλλωστε, πάνω-κάτω, την ίδια μουσική παίζουν σήμερα...
Συνήθως δεν είναι σωστό να «κράζεις» ένα συγκρότημα, αλλά εδώ έχουμε μια ακραία περίπτωση. Πάμε λοιπόν. «It’s raining hard in North Virginia, just like London»: να που έχει καταλήξει η στιχουργική τέχνη στις μέρες μας, με ευθύνη των πολυεθνικών. Μην γελιόμαστε, ολόκληρες καριέρες και μπάντες χτίζονται πάνω στο πώς η εταιρία θα τα αρπάξει καλύτερα από τον έφηβο της διπλανής πόρτας. Δεν υπερασπίζομαι την έννοια «καλή μουσική», αλλά το αποτέλεσμα δείχνει ότι, αν δεν πονέσεις, αν δεν ματώσεις για να γράψεις στίχους και μουσική, όσο καλή τεχνικά κι αν είναι, θα καταλήξεις να κάνεις μπαρούφες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο “Join With Us”.Άλλη μια παρατήρηση: οι Feeling φαίνεται να θέλουν να πετάξουν από πάνω τους την ρετσινιά του Άγγλου και κάνουν τα πάντα μπας και αμερικανοποιηθούν. Πετούν καμιά «βαριά» κιθάρα και ο Dan Gillespie Sells τραγουδά ενίοτε σαν τους Maroon 5. Αλλά κι έτσι δεν γίνεται τίποτα.
Γενικά οι the Feeling είναι μια μπάντα που, αν και λογικά ξεκίνησαν με όραμα, τελικά παραδόθηκαν αμαχητί στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών απαιτήσεων. Κοινώς και αυτός ο δίσκος τους είναι μια σούπα, τα κομμάτια της οποίας μπορούν να ακουστούν μόνο στα εμπορικά ραδιόφωνα, αλλά θα ξεχαστούν αμέσως. Κα δεν σώζονται ούτε από τα α-λα-Queen πομπώδη μουσικά «ευφυολογήματα». Τελευταία παρατήρηση: παρακαλώ θερμά εκεί στο επιτελείο της δισκογραφικής να κουρέψετε το μουστάκι του Sells, γιατί μοιάζει με τον Dennis Parker, τον πρώην πορνοστάρ που τραγούδησε στις αρχές του ‘80 το “Like An Eagle” (respect αλλά για τότε, όχι σήμερα)...
