Τώρα πια μπορείς να αποκτήσεις τις πληροφορίες οι οποίες φωτογραφίζουν την προσωπικότητα του κάθε καλλιτέχνη που θες να αναλύσεις με ευκολία. Αυτό για underground καλλιτέχνες όπως η (διατηρώντας το φύλο που την εκφράζει) Baby Dee, πέρα απ’ ότι θέτει στο σωστό πλαίσιο τη δημιουργική της διαδικασία, την τοποθετεί στην επιφάνεια - όχι γιατί είναι φίλη του Antony Hegarty, αλλά για το ιδιαίτερο της «διαφορετικής» της ζωής. Τσίρκο, πορνεία και άλλα τέτοια μπορείτε να μάθετε με μια γρήγορη ματιά στο internet.
Τώρα, με τον πρώτο της δίσκο στη Drag City και υπό την προστασία του Bonnie «Prince» Billy και του Matt Sweeney οι οποίοι αναλαμβάνουν την παραγωγή, επιτέλους παραδίδει τα τραγούδια που ξεκινούν από την ειλικρίνεια και φτάνουν στον σαρκασμό, ακολουθώντας δηλαδή τη μοναδική εγγυημένη - και ποτέ ασφαλτοστρωμένη - διαδρομή για να καταλήξεις να φτιάξεις τα τραγούδια που φωτογραφίζουν την ψυχή σου. Αν λοιπόν η ανδρόγυνη φωνή του Hegarty έχει καταφέρει να διατηρείται από χρόνο σε χρόνο, είτε για τις ραγισμένες, ενίοτε φλύαρες, ερμηνείες του είτε για τη συμμετοχή του σε ένα σωρό ετερόκλητα projects, η Baby Dee ακούγεται ελκυστικά ταλαιπωρημένη. Εύκολα θα καταλάβεις πόσο δύσκολα έχει αποκτήσει το βάθος της φωνής της. Έχει σκάψει με τα νύχια της, γι’ αυτό υπάρχει και η φόρτιση στην προφορά κάθε της λέξης. Το εναρκτήριο κομμάτι φτάνει τα 6,5 λεπτά, όχι γιατί κάπου χάνεται το μέτρο και ξεχειλώνει τις συνθέσεις της, αλλά γιατί ταλαιπωρείται για κάθε λέξη που προσπαθεί να πει, αναζητώντας με εφηβική αφέλεια «a tiny paradise of no-goodbyes», όπως λέει και η ίδια.
Συνολικά, η θεατρικότητα είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον δίσκο. Είτε μιλάμε για το στιχουργικό κομμάτι, είτε για το μουσικό, ο Bertolt Brecht και ο Kurt Weil με ολίγη από Tom Waits (αν και λόγω της επικείμενης παρουσίας μου σε συναυλία του Waits νομίζω ότι τον ακούω στο βάθος κάθε τραγουδοποιού τον τελευταίο μήνα) τριγυρνούν στα τραγούδια της Baby Dee που χαρακτηρίζονται από το αυτογραφικό στοιχείο. Σουρεαλιστικές ιστορίες από την παιδική ηλικία της και συγκεκριμένα από τη γειτονιά που μεγάλωσε. Η διασημότερη όλων και δείγμα storytelling υψηλών προδιαγραφών, αυτή που μιλάει για τα παιδιά της γειτονιάς της που διαλύσανε ένα παρατημένο κάτω από το μπαλκόνι της πιάνο. Τότε ήταν που η Baby Dee σκέφτηκε «There’s a harp in that piano/And there’s a girl inside that boy». Από τότε όχι μόνο σπούδασε άρπα, αλλά και άλλαξε το φύλο της.
Κατά τις ακροάσεις του δίσκου η μπάντα της - εκτός του Sweeney και του Bonnie «Prince» Billy συμμετέχει και ο Andrew W.K. - είναι τόσο καλά στημένη και τόσο στη θέση της, ώστε μπορείς να απολαύσεις τις ενορχηστρώσεις και τα δεύτερα φωνητικά σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του δίσκου. Στην εξίσωση δεν βάζω τα δύο από τα τρία οργανικά θέματα, αφού δεν προσφέρουν τίποτα στην συνολική ψυχαγωγική αξία του Safe Inside The Day πέρα από μια μικρή απόδειξη του εκτελεστικού ταλέντου της Baby Dee. Στα αρνητικά θα μπει και το “Α Compass Of The Light” μιας και αυτό το καταραμένο banjo του Sweeney ενοχλεί.
Η Baby Dee κατέχει πλέον το χάρισμα της εναλλαγής από τη μια εκφραστική «στάση» στην άλλη, γράφει αληθινά τραγούδια (κλισέ) αν και έπρεπε να φτάσει σχεδόν τα 60 χρόνια για να το καταφέρει, ενώ κρατάω μικρό καλάθι αν θα το επαναλάβει. Δίσκος όχι απαραίτητος, αλλά βαθύτατα τίμιος.
