Οι Καναδοί, με αυστηρά ποδοσφαιρικούς όρους, είναι σαν την Τουρκία του Φατίχ Τερίμ: ξεκινάνε με τουρλουμπούκι σύστημα 4-1-4-1 και στην πορεία το μεταβάλλουν σε ρόμβο, τρίγωνο, οκτάγωνο και σακάκι διπλόφαρδο τρουά καρ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Οι σέντερ φορ των Black Mountain αλωνίζουν με τις κιθάρες στα χέρια, αλλά είναι όταν οι αμυντικοί παίχτες της ομάδας (μπάσο, keyboards) παίρνουν τα ηνία στο παίξιμο και περνάνε τη σέντρα, που το album αρχίζει να «βάζει τη μπάλα στο πλεκτό».
Το 16λεπτο “Βright Lights” είναι σαν το κεφάλι του υψηλόσωμου επιθετικού, στο βάθος της αντίπαλης άμυνας: εκεί που ξεκινάει και καταλήγει το οργανωμένο χάος μιας τετραμελούς ομάδας η οποία, ενώ ασπάζεται το 1970s hard rock (κάτι σαν το total football του ολλανδού ποδοσφαιρικού ινστρούκτορα Ρίνους Μίχελς), στην ουσία το φέρνει στα μέτρα της, είτε γύρω από την υπνωτική φωνή της Amber Webber, είτε γύρω από τις εμπνεύσεις των πρωτοκλασάτων, α-λα-Γιόχαν Κρόιφ, παιχτών της: ξεκινάει με τα keyboards του Ken Hensley των Uriah Heep, περνάει σε ζεπελινικές κιθάρες, στο έβδομο λεπτό η τρικυμία κοπάζει για να δώσει τη θέση της σε ένα Pink Floyd-ικό “Saucerful Of Secrets” Νο2 και καταλήγει με έναν ορυμαγδό drums, βγαλμένων από τις μπομπίνες ηχογράφησης των Black Sabbath.
Η οργανωμένη αταξία του album επεκτείνεται και στο ατμοσφαιρικό εξώφυλλο (λίγο από Roger Dean των Yes, λίγο από Hipgnosis), ένα λαβυρινθώδες και ψυχεδελικό artwork που προϊδεάζει άμεσα τον ακροατή γι’ αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει. Το In The Future έχει τις βάσεις του στο παρελθόν, αλλά πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται ο τίτλος του, με την πυξίδα του στραμμένη στο μέλλον, ειδικά σε επίπεδο παραγωγής - τέτοιο «κρύσταλλο» δεν βγάζει ούτε ο Brian Eno, ο οποίος στοιχηματίζω το καπέλο μου, σαν τον Ρόμπαξ, ότι θα πουλούσε το τομάρι του για να βάλει το χέρι του πάνω από την κονσόλα ηχογράφησης αυτού του σπάνιου ηχητικού παζλ των 6000 διαφορετικών κομματιών. Δεν είναι το καλύτερο album της χρονιάς μέχρι στιγμής.
Είναι όμως το πιο οργανωμένα χαοτικό και σίγουρα το πιο επικό του 2008. Απλά αναρωτιέμαι κατά πόσο οι ίδιοι οι Black Mountain καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν το ηχητικό saga του In The Future.
