Όταν άκουσα τον ήχο της Warp (αρχικά Aphex Twin και μετέπειτα Autechre, LFO και πάει λέγοντας) κάτι συνέβη στον εγκέφαλό μου. Υποθέτω ότι μοιάζει με το να βάζει κάποιος, για κλάσματα του δευτερολέπτου, το χέρι του στη μπρίζα. Όχι μόνο δεν συνήλθα ποτέ, αλλά από τότε διάφορα περίεργα πράγματα έχουν συμβεί. Μια μέρα που ήμουν στη δουλειά και ρώτησα τη συνάδελφο ποιος ακούει μουσική από το διπλανό γραφείο, αυτή μου απάντησε ότι είναι απλά το φωτοτυπικό. Πέρασαν μήνες ολόκληροι και δεν είχε παρατηρηθεί κανένα περιστατικό, μέχρι που πριν από λίγες ημέρες καθώς κουτσομπολεύαμε με τη Θάλεια στην κουζίνα της, τη ρώτησα από πού ακούγεται αυτή η μελωδία. Μου απάντησε απορροφημένη ότι αυτό είναι ο ήχος του ψυγείου, κάτι που αδυνατούσα να πιστέψω, αφού αυτό το οποίο άκουγαν τα δικά μου αυτιά έμοιαζε όντως με μελωδία.
Υπό αυτές τις - τραγικές μάλλον - συνθήκες, θα μπορούσα, όπως καταλαβαίνετε, να είχα ακούσει ολόκληρη συμφωνία στον τελευταίο δίσκο των πολυαγαπημένων μου Autechre. Κι όμως δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Η πρώτη ακρόαση πέρασε ευχάριστα λόγω του ενθουσιασμού μου να ακούσω τη νέα δουλειά των ατόμων που μου κόλλησαν την λέξη glitch (για την οποία η συνάδελφοι μου με δουλεύουν, αλλά εγώ συνεχίζω απτόητη). Στη δεύτερη μπήκα στη διαδικασία να τον ακούσω πιο προσεχτικά, ε, και στην τρίτη άρχισα να βαριέμαι. Περιττό να προσθέσω ότι η τέταρτη, η πέμπτη, η έβδομη και η όγδοη με έπεισαν ότι στα χέρια μου είχα έναν δίσκο ηλεκτρονικού θορύβου χωρίς κάποιο κεντρικό άξονα, χωρίς καμιά πρωτοτυπία και πιθανότατα χωρίς κανένα νόημα.
Σύμφωνα βέβαια με τα λεγόμενα των ίδιων των Autechre, κάθε φορά που κυκλοφορούν έναν δίσκο παίρνει στους fans τους ένα και δύο χρόνια μέχρι να τον κατανοήσουν και να τον εκτιμήσουν. Εν έτη 2008 πάντως, μπορώ να διακρίνω μόλις τρία σημαντικά δείγματα από τα είκοσι κομμάτια του δίσκου. Το “Fol3”, το οποίο αν ακούσεις με σωστό ηχοσύστημα θα μείνεις στήλη άλατος καθώς ο δαιδαλώδης θόρυβός του οπτικοποιείται άνετα ως μια Warp εκδοχή του μαύρου καπνού του Lost, που απειλεί την ακεραιότητα σου προσπαθώντας να σε τυλίξει (προφανώς δίνοντας νόημα στο όνομα της ετικέτας). Κατόπιν το “Tankarken”, που σε βάζει σε trance, και, τέλος, το υπόκωφο “Parallel Suns”, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το βασικό θέμα από την υποτιμημένη ταινία του Danny Boyle Sunshine. Μέσα σε τρία μόλις λεπτά, οι Autechre καταφέρνουν να δημιουργήσουν με τον ήχο την αίσθηση του απόλυτου κενού και να σε κάνουν να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στο δέος, το ρίγος και τον τρόμο. Ο E.T. πάντως θα είχε βρέξει την πάνα του…
