Οπως δεκάδες άλλα συγκροτήματα που μετράνε δεκαετίες στη μουσική σκηνή, οι Asia δεν επανεμφανίστηκαν πρόσφατα, απλώς ο μουσικός Τύπος δεν ασχολείται μαζί τους - καθώς οι σελίδες γεμίζουν ευκολότερα με «ελπιδοφόρα» νέα ονόματα, παρά με τους παππούδες. Όχι μόνο δεν είχαν χαθεί από προσώπου γης, αλλά το Phoenix album έρχεται να προστεθεί στα δύο (!) φετινά live – ένα από τη σκανδιναβική περιοδεία τους και ένα από την αντίστοιχη αμερικανική - ως απόδειξη ότι τίποτα δεν άλλαξε κι’ όλα τα ίδια μένουν.
Φυσικά και θα ήταν λάθος να κρίνουμε το Phoenix συγκρίνοντάς το με το παρελθόν, όσο λάθος θα ήταν να κριθεί με βάση την ηλικία των Asia. Όπως και να το κάνουμε, όταν σε ένα συγκρότημα συνυπάρχουν ονόματα όπως οι Steve Howe (Yes), Carl Palmer (Emerson, Lake & Palmer), John Wetton (King Crimson) και Geoff Downes (Buggles), εάν ποτέ ήσασταν fans του progressive rock, θα ακούσετε το album έτσι κι αλλιώς. Για το πρώτο studio album τους μετά από εικοσιτρία ολόκληρα χρόνια, οι Asia δεν επιφυλάσσουν καμία έκπληξη στους οπαδούς τους (όπως ήταν αναμενόμενο), αλλά και καμία απογοήτευση. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κυκλοφορήσει στις αρχές των 1980s με τα δυνατά rockers του, τις rock μπαλάντες του, την άνεση των τεσσάρων μουσικών που συμμετέχουν ισότιμα. Η διαφορά βρίσκεται στην αίσθηση της θνητότητας που διαπερνά όλο το δίσκο, καθώς οι Asia βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του θανάτου λόγω ηλικίας, κάτι το οποίο κανένας rocker δεν θα ήθελε να αποδεχτεί μιας και το rock αποτελεί την κατεξοχήν άρνηση της ίδιας της ενηλικίωσης.
Θέλει κουράγιο, τόλμη, κότσια και ότι παρόμοιο μπορείτε να φανταστείτε, η αποδοχή της θνητότητάς μας, αλλά πέρα από όλα αυτά το album θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει στα 1980s και κανείς δεν θα του έδινε περισσότερη σημασία απ’ ότι θα του έδινε σήμερα. Πολύ απλά, η AOR μετριότητα που το χαρακτηρίζει αδιάφορη ήταν τότε, αδιάφορη είναι και σήμερα - όσο και να εκτιμούμε την αλλοτινή προσφορά των μελών του συγκροτήματος.
