Οι Simple Plan σίγουρα δεν είναι καινούργιοι στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Είναι από τους πιο γνωστούς του όλου punk pop κινήματος καθώς και ένα από τα κλασικά ονόματα που θα πετύχει κανείς στο MTV2, το ελαφρώς πιο alternative, αλλά ενίοτε εξίσου κενό μουσικό παρακλάδι του γνωστού σε όλους MTV. Με κομμάτια που έχουν αφήσει εποχή στα μυαλά και τις αναμνήσεις των εκάστοτε λυκειόπαιδων της Αμερικής, όπως το punk pop anthem “I’d Do Anything”, τον ύμνο νεανικής σαχλαμάρας “Shut Up” αλλά και το πιο συναισθηματικά φορτισμένο (όσο αυτό μπορεί να επιτευχθεί από τέτοια συγκροτήματα) “Welcome To My Life”, οι Simple Plan έχουν εδραιωθεί πλέον. Ως τί θα ρωτήσετε; Μα ως ένα από τα αγαπημένα παιδιά της περίφημης γενιάς των 00ς.
Μετά λοιπόν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια αποχής από τη δισκογραφία, οι Simple Plan επιστρέφουν με το τρίτο και πιο μεστό μουσικά album τους, το οποίο τιτλοφορείται με το όνομά τους. Συνθετικά το συγκρότημα έχει ωριμάσει σχετικά αλλά μην περιμένετε φυσικά τίποτα μεγαλειώδεις στιγμές από αυτούς. Τα παιδιά έχουν ένα ήχο-σήμα κατατεθέν και μένουν σε αυτόν κατά βάση, απλά ωριμάζοντας λίγο τη γραφή τους τουλάχιστον μουσικά. Στιχουργικά πάντως εμμένουν στα ίδια πάνω-κάτω θέματα στα οποία μας είχαν συνηθίσει ούτως ή άλλως μέχρι στιγμής: δηλαδή για εφηβικούς έρωτες, πλάκες και φάρσες σε σχολικούς διαδρόμους και γενικά μία θεματολογία που θα αποτελούσε το ιδανικό soundtrack μίας ταινίας όπως π.χ. το American Pie.
Η παραγωγή είναι αρκετά καλογυαλισμένη, με αρκετά beats και ηλεκτρονικά στοιχεία να περιφέρονται στον αέρα του album, χωρίς όμως να αναλαμβάνουν κυρίαρχο ρόλο σε κάποιο τραγούδι. Οι κιθάρες παραμένουν κοφτερές και οι ρυθμοί ανεβασμένοι, όπως θα περίμενε κάποιος, παρ’ όλο που σε κάποια κομμάτια τους οι Simple Plan επιλέγουν μια πιο pop προσέγγιση στον ήχο τους, κάτι όχι απαραιτήτως κακό κατ’ εμέ. Παράδειγμα αυτής της περίπτωσης είναι τα δύο πρώτα singles, τα “When I’m Gone” και “Your Love Is A Lie”, που δείχνει και προς τα πού θέλουν να κατευθυνθούν γενικότερα ως μουσικό στιλ. Βλέπετε, μπορεί πολλοί να κατηγορούν τους Good Charlotte και τους Fall Out Boy ότι ξεπουλήθηκαν, αλλά υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που κατά βάθος ζηλεύουνε την εμπορική τους επιτυχία και φήμη.
Τα προσωπικά μου highlights του δίσκου είναι τα “Time To Say Goodbye”, “Holding On”, “What If”, “Take My Hand”, καθώς και το “Generation”, στο οποίο - με μεγάλη μου έκπληξη - είδα πως η μπάντα σάμπλαρε ένα παλιότερο κομμάτι του ράππερ T.I., πράγμα που σίγουρα δεν περιμένεις από ένα punk pop όνομα. Όσον αφορά τον δίσκο συνολικότερα, είναι σίγουρο πώς, εάν τον βάλεις για ακρόαση σε έναν 40άρη, θα σου πει πως ακούς βλακείες, και πως αν τον βάλεις σε έναν 16άρη θα σου πει πως αυτό πάει να πει μουσική. Η αλήθεια, όπως γίνεται συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση. Σίγουρα δηλαδή δεν πρόκειται να ανακαλύψεις και το νόημα της ζωής και των συναισθημάτων με αυτόν τον δίσκο, αλλά είναι καλός για να σου θυμίσει πως ήταν όταν πήγαινες ακόμα γυμνάσιο και να σου δημιουργήσει ένα γλυκό συναίσθημα χαρούμενων αναμνήσεων. Εκτός πάλι εάν πηγαίνεις τώρα γυμνάσιο, οπότε καλό θα είναι να τον τσεκάρεις. Εξάλλου κανένας δεν ξεκίνησε να ακούει μουσική ως πιτσιρικάς με συγκροτήματα τύπου Arcade Fire - αλλά μάλλον με τους Green Day.
