Λοιπόν, έχουμε και λέμε: οι Saviours είναι από το Auckland, παίζουν heavy metal και το Into Abaddon είναι το δεύτερο album τους - έλα όμως που δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα με παρόμοια group και ούτε που θα θέλαμε. Ο κιθαρίστας-τραγουδιστής τους, Austin Barber, ακούγεται λες και ο Lemmy έχασε τη βραχνάδα του, ενώ τα τραγούδια τους ακολουθούν κλασικά μονοπάτια, τόσο κλασικά που αναρωτιέσαι που έχασε τη ζωντάνια του το metal και τη βρήκαν οι Saviours.
Οι Saviours βρίσκονται με το ένα πόδι στο NWOBHM και το άλλο στο κλασικό rock, με ιδιαίτερη έμφαση στα βαριά riff, τον επικό στίχο και τις αργές, μακρόσυρτες συνθέσεις που χαρακτήρισαν την πρώϊμη (και καλύτερη κατά την ταπεινή μας γνώμη) περίοδο των Black Sabbath. Θα ήταν εύκολο να τους περιγράψουμε ως αντιγραφείς αλλά ταυτόχρονα θα ήταν και άδικο, γιατί μπορεί τα τραγούδια τους να μας θυμίζουν μια ολόκληρη (ηρωϊκή) περίοδο του metal, όμως δεν φέρνουν στο νου κάποιο συγκεκριμένο συγκρότημα. Τα παλικάρια πρέπει να έχουν λειώσει πολλά βινύλια για να βγάζουν έτσι αβίαστα όλο το NWOBHM και να μας το πετάνε κατάμουτρα, ενώ τα doom στοιχεία δεν υπάρχουν εδώ λόγω βαρεμάρας, όπως μας αποδεικνύουν κομμάτια σαν το “Mystichasm”, με τις υψηλές του ταχύτητες και τις εναλλαγές στον ρυθμό, ή το “Firewake Angel”, με τις πιο κλασικές του καταβολές.
Σε μια εποχή που όλα τα μουσικά είδη υποφέρουν από έλλειψη έμπνευσης ή απλά δεν είναι ψυχωμένα, οι Saviours μας προτείνουν μια επιστροφή στο δοκιμασμένο, απλό heavy metal, η οποία είναι συγκινητική, καθώς δεν έτυχε μέχρι στιγμής να ακούσουμε κάτι το τόσο ολοκληρωμένο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αν λοιπόν το καινούργιο είναι το παλιό, δεν μας χαλάει καθόλου. Φτάνει να διαθέτει τη φρεσκάδα, την ορμή και το πάθος των Saviours.
