Τρία χρόνια πέρασαν από το Face The Truth, το οποίο, αν δεν ήσουν ορκισμένος οπαδός των Pavement, θα το άκουγες μια-δυο φορές και θα το ακουμπούσες αναπαυτικά στη cd-oθήκη σου στο γράμμα S και άντε να το άκουγες 2-3 φορές ακόμη. Ειδικά μετά και από την απογοητευτική συναυλία στα τέλη εκείνου του χρόνου στη Ρώμη, σίγουρα θα θεωρούσες τον πάλαι ποτέ κύριο Pavement, μια καλή ανάμνηση του παρελθόντος. Αλλά ο μπαγάσας δεν το παρατά και δεν το βάζει κάτω. Έχει ακόμα πολλά να δώσει και περιμένω με αγωνία την επανένωση των Pavement. H αλήθεια είναι πως περίμενα να τον δω στο φετινό Primavera Sound και να γράψω ύστερα για το cd. Να έχω μια πιο πλήρη άποψη για το τι μπορεί να κάνει. Να με συγχωρήσετε για το έντονα προσωπικό στοιχείο, αλλά ο Malkmus και ο έτερος Pavement, Scott Cannberg, ήταν από τις βασικές επιρροές στη μουσική μου παιδεία.
Μετά την αχρείαστη ίσως και εξομολογητικού χαρακτήρα πρώτη παράγραφο, ας περάσουμε στο album. To oποίο είναι μια μικρή έκπληξη. Καταρχήν πρόκειται για δουλειά που, αν είχε βγει στα 1990s, στοιχηματίζω πως θα είχε εκτιμηθεί περισσότερο από ότι σήμερα, στις μέρες του ίντερνετ και των πολλαπλών κυκλοφοριών. Το συγκεκριμένο - και τέταρτο στον αριθμό - προσωπικό album του Malkmus είναι ανώτερο εκτελεστικά από τα προηγούμενα Pig Lib του 2003 και από το freak folk-ίζον Face The Truth του 2005. Φαίνεται να είναι πιο ήρεμο από τις δουλειές των Pavement, παρόλο που ο Malkmus και οι Jicks τα σπάνε για τα καλά στα live (αν και εμφανίστηκαν σαν καραγκιόζηδες στο Primavera). Oι Jicks. Όχι ο Malkmus. Mε ποζεριλίκια και ψευδοροκιά, που δεν ξέρω αν προσπαθούσαν να υποσκιάσουν τον δημιουργό ή τους έβγαινε φυσικά. Στο cd πάντως η δουλειά τους είναι εξαιρετική. Mισό αστέρι παραπάνω για την «πρόσληψη» της x Sleater Kinney, Janet Weiss, η οποία, αφότου έφυγε από τις Sleater Kinney, βρήκε «δουλειά» στους Jicks.
Το Real Emotional Trash είναι ένας alternative δίσκος με τα απαραίτητα blues και folk στοιχεία και αρκετά καλά κομμάτια. Με τις δυνατές και ψυχεδελικές του στιγμές, όπως στο ομώνυμο “Real Emotional Trash”, που παρότι είναι 10 λεπτά κομμάτι σου δείχνει ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο αγάπησες τον Malkmus και δεν βαριέσαι στο ελάχιστο να το ακούς. Ξεκινά με το δυναμικό hit “Dragonfly Pie”, όπου τον πρώτο λόγο έχουν τα reverbs στις κιθάρες. Ίσως και να είναι το πιο ωραίο τραγούδι στο Real Emotional Τrash, παρέα με τον pop rock δυναμίτη που ακούει στο όνομα “Gardenia”. Συνεχίζει με το καθαρό 1990s κομμάτι “Hopscotch Willie”, όπου η μεθυστική μελωδία το κάνει ασυναγώνιστο. Πέραν τούτου, την προσοχή αποσπούν επίσης το αργόσυρτο “Out Of Reaches” με τα έντονα ξεσπάσματα και το down tempo “We Can‘t Help You”. Ή το “Elmo Delmo”, με την εξαιρετική μελωδία και τις κιθάρες που στέκονται για άλλη μια φορά πιο μπροστά από τα άλλα όργανα, θυμίζοντας έντονα το “Karen Koltrane” των Sonic Youth. To album κλείνει με το πιο μελωδικό και Βeatl-ικό, όσον αφορά τις επιρροές, κομμάτι - το “Wicked Wanda”.
H επιστροφή του Stephen Malkmus είχε ουσία και δεν έγινε απλά για να γίνει. Το υποψιασμένο κοινό, που ξέρει τι να περιμένει από τον singer-songwriter/κιθαρίστα θα περάσει καλά μουσικά και θα ικανοποιηθεί απόλυτα. Όσοι δε δεν γνωρίζουν τον Stephen Malkmus, το Real Emotional Trash αποτελεί την ιδανική ευκαιρία να τον γνωρίσουν και να ακούσουν και τα άπαντα των Pavement. Ναι, όταν έχεις κάνει ένα group σαν αυτούς είναι δύσκολο να σταματήσει ο κόσμος να κάνει συγκρίσεις.
