Η περίπτωση των Late Of Pier είναι άλλη μια τυπική τεσσάρων nerds, λίγο βλαμμένων, με αυτάρεσκες τάσεις, από κάποιο χωριουδάκι κοντά στο Nottingham, που όταν ήταν μικροί είχαν πορωθεί με το new wave, τη βρετανική pop και οτιδήποτε electro κλαμπατσίμπανο υπόπεφτε στην αντίληψή τους. Aυτό είχε σαν αποτέλεσμα πρώτα το μπλέξιμο όλων αυτών των στοιχείων μέσα στα νεανικά μυαλά τους, κατόπιν το στήσιμο μιας μπάντας και ύστερα, με την κατάλληλη βοήθεια του space, μια καλή καθιέρωση στον ευρύτερο χώρο της indie κοινότητας. Όχι άσχημα αν είσαι ακόμη με ακμή, παράξενος και ζεις με τους δικούς σου πίνοντας Stella Artois…
Το αίτιο της «επιτυχίας»; Το απρόσμενο της μουσικής μίξης και το τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι τίποτα ιδιοφυίες οι Late Of Pier, αλλά σίγουρα δεν είναι και τίποτα ατάλαντοι… Η πρώτη τους δουλειά, Space And The Woods, διανέμεται δωρεάν στο space τους και δείχνει (αν κρίνω και απο τα βίντεό τους στο youtube) να έχει τραβήξει τόσο πολύ τα βλέμματα. Τόσο ώστε κάποιοι τείνουν να τους παρομοιάσουν με τη «Daft Punk έκδοση» των Flaming Lips ή με κάποια μπάντα η οποία μπλέκει το thrash με το electro ή τη latin… Mήπως μας κάνουν πλάκα οι βλάχοι από το Nottingham;
Η αλήθεια είναι πως το project τους δείχνει να ξεκινάει σαν χαβαλές, που εξελίχτηκε όμως ομαλά σε κανονικό συμβόλαιο και παγκόσμιες περιοδείες. Τύφλα indie δηλαδή, που θέλουν και επικοινωνία με ατζέντη, αλλά τελικά τη μουσική τους την παίζουν μια χαρά και αξίζει τον κόπο η ακρόασή της. Noμίζω πως το EP Echoclistel Lambietroy (σαν να λέμε «Λοβοτομημένο Μπουζοκαλώδιο»), έχει κάτι από electropop, μπόλικη δόση ενέργειας, garage αισθητική και αρκετό κιτς των 1980s. Πάντως δεν νομίζω ότι η μουσική τους σε ωθεί στα άκρα, όπως τονίζουν στο space τους - για να ωθηθώ τουλάχιστον εγώ στα άκρα θέλω Body Count και ένα μπουκάλι Johnnie…
