Το πάντα ελκυστικό με τους Hot Chip είναι ότι κάθε τους τραγούδι, αν και ακολουθεί μια αρχέτυπη διαδικασία συναρμολόγησης pop singles, ακούγεται ξεκάθαρα μοντέρνο και ως ένα βήμα παραπέρα από τον τρόπο που το έκαναν οι Pet Shop Boys. Αν μάλιστα ήταν ντουέτο και έφτιαχναν τα τραγούδια που απαρτίζουν το Made In The Dark και στους προηγούμενούς τους δίσκους, τότε θα μπορούσες και να τους τοποθετήσεις δίπλα στους Boys - αλλά και να δικαιολογήσεις τα βαρύγδουπα σχόλια που έχουν γραφτεί κατά καιρούς για αυτούς.
Σε αυτόν τον τρίτο τους δίσκο, οι Hot Chip εξελίσσουν τον ήχο του υπερεκτιμημένου The Warning (2006), τον κάνουν πολύ πιο επιθετικό και - όταν πρέπει - μαζεύουν τα λουριά ρίχνοντας τα bpm και τραγουδούν ερωτικά τραγούδια, διατηρώντας πάντα μια εφηβική ανεμελιά, η οποία τους κάνει τόσο συμπαθείς. Καλό παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που ξεκινάει με τον στίχο «Since we ’ve been apart/I ’ve been nothing but blue» και το επερχόμενο single “One Pure Thought”, όπου τα κλεμμένα από τα 1980s πολύπλοκα φωνητικά του Alexis Taylor και του Joe Goddard επιτέλους λειτουργούν ως ατού της μουσικής της μπάντας και μπλέκονται απολαυστικά με την πολυεπίπεδη παραγωγή και τις πολλές ιδέες οι οποίες υπάρχουν σε κάθε κομμάτι. Το εξαιρετικό “Wrestlers” - ήδη highlight της καριέρας τους - πέρα από τα Devo κολλήματά τους, περιέχει για πρώτη φορά κλασικό πιάνο, αλλά πάνω από όλα τα καλύτερα synths που έχω ακούσει μέσα στη χρονιά. Έτερο highlight αποτελεί και το “Hold On”, το οποίο είναι συσκευασμένο και με κορδελίτσα τυλιγμένο remix στους εαυτούς τους, με μεγάλη διάρκεια, γυρίσματα στα κουπλέ και πιασάρικο τσιτάτο για ρεφραίν «I’m only going to heaven/ if it tastes like hell/ I’m only going to heaven/ if it tastes like caramel». Από κοντά ακολουθεί το εναρκτήριο “Out At The Pictures”, το αρρωστημένο “Shake A Fist”, το υποψήφιο για single της χρονιάς “Ready For The Floor” και το Daft Punk-ικό “Bendable Poseable”, που είναι και το μοναδικό dance rock τραγούδι του δίσκου.
Το Made In The Dark είναι πραγματικά η καλύτερη δουλειά των Hot Chip και μέχρι το “Wrestlers” είναι ένας αψεγάδιαστος pop δίσκος, με εφηβική ορμή, ώριμη παραγωγή και με ένα κάρο λεπτομέρειες για να σε αναγκάσουν να ασχοληθείς με το καρουζέλ τους. Στα εναπομείναντα 3 τραγούδια του δίσκου όμως οι Hot Chip δείχνουν έλλειψη συγκέντρωσης και με θολωμένη κρίση τραβούν την διάρκεια του δίσκου από τα μαλλιά. Έχοντας λοιπόν φτάσει στα μισά της χρονιάς, θα μπορούσε από τώρα να τοποθετηθεί στα υποψήφια για την δεκάδα του τελικού απολογισμού του 2008, αλλά κάτι η υπερβολικά μεγάλη του διάρκεια, κάτι τα 4-5 τραγούδια που θα έπρεπε να υπάρχουν σε μια μελλοντική B-Sides And Rarities συλλογή - και όχι σε κανονική κυκλοφορία - τους στερεί όχι μόνο έναν μεγαλύτερο βαθμό, αλλά και μια μακροχρόνια σχέση αγάπης της μπάντας με το κοινό της.
