Δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο να γράφεις κριτική για τον τελευταίο δίσκο μιας από τις αγαπημένες σου μπάντες. Πόσο μάλλον όταν αυτή είναι πια κουτσουρεμένη και έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν μερικές δουλειές που τις ακούς και ανατριχιάζεις κι άλλες που καταρρέεις από την απογοήτευση. Κι ας μη γελιόμαστε, οι περισσότεροι περίμεναν από το Hungry Saw να είναι επίσης απογοητευτικό. Η μπάντα ξεγυμνώθηκε από τον καταπληκτικό εμπειρικό βιολιστή Dickon Hinchliffe, τον jazz drummer Al Macaulay και την αινιγματική φιγούρα του Mark Colwill στο μπάσο. Με λίγα λόγια, τα στοιχεία της ιδιαιτερότητας των Tindersticks χάθηκαν. Ο Stuart Staples έμεινε πίσω αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει κάτι. Άλλωστε οι προσωπικές δουλειές έδειξαν ότι έχει ικανότητες, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αρκετά φτωχό.
Και φτάνουμε στο Hungry Saw. Πρώτη αξιοσημείωτη λεπτομέρεια, οι 16 μουσικοί που έχουν συνεισφέρει στη δουλειά αυτή, πολλοί από αυτούς παλιοί γνώριμοι. Αυτό δημιουργεί κάποιες ελπίδες. Δεύτερη λεπτομέρεια οι στίχοι - οι οποίοι περιλαμβάνονται για πρώτη φορά σε δίσκο της μπάντας, αφαιρώντας μας την ευκαιρία να μαντεύουμε τι λέει ο Stuart μέσα από τα δόντια του. Τρίτη λεπτομέρεια, τα περισσότερα κομμάτια έχουν γραφτεί αποκλειστικά από τον Staples κι όχι όλη την μπάντα, όπως παλιότερα. Δείχνουν κάτι όλα αυτά; Ίσως μια αλλαγή αντίληψης και λειτουργίας της μπάντας. Ίσως πάλι τίποτα...
Πάμε στη μουσική. Πραγματικά μερικές στιγμές του δίσκου σε ξαφνιάζουν, αφού η τριάδα φαίνεται να κατάλαβε σε μεγάλο βαθμό τα λάθη που έκανε παλιά. Δεν αναφέρομαι στο Simple Pleasure, που ήταν η θεμιτή soul στροφή στον ήχο τους, αλλά στο τραγικό Can Our Love και το μέτριο Waiting For The Moon, τα οποία έδειχναν τους Tindersticks κουρασμένους, χωρίς έμπνευση, μέχρι και διαλυμένους. Το εισαγωγικό instrumental “Introduction” θυμίζει τις καλύτερες κινηματογραφικές δουλειές της μπάντας, το “Yesterdays Tomorrows” δείχνει ένα σχήμα που αγαπά τον πρώτο του δίσκο, το “Other Side Of The World” σε συγκινεί όπως το “Another Night In” στο II και το “The Turns We Took” αναμιγνύει όμορφα την soul με τα βαριά έγχορδα. Από την άλλη, το “Flicker Of A Little Girl” θέλει μετά βίας να μοιάσει στο κλασικό “Marbles”, ενώ στο “Boobar Come Back To Me” φτάνεις να απορείς αν ο Staples παθαίνει γεροντοέρωτες.
Συνολικά, στο The Hungry Saw δεν θα ακούσεις μεγάλες ηχητικές καινοτομίες. Είναι όμως ένας δίσκος με καλές και μέτριες στιγμές. Προσοχή, μέτριες κι όχι κακές. Αυτό και μόνο κάνει τον δίσκο να μοιάζει διαμάντι σε σχέση με τους δυο προηγούμενους και συμπαθητικό σε σχέση με τα επικά I, II και το Curtains. Όπως και να το κάνουμε οι παλιές εποχές έχουν περάσει και ο Stuart φαίνεται ότι κάτι έμαθε από το καλό παρελθόν. Ευτυχώς.
