Αυτό που ξεχωρίζει τους πραγματικούς καλλιτέχνες από τους υπόλοιπους ίσως είναι η διαρκής αναζήτηση, η ασταμάτητη και εμπνευσμένη δημιουργία και η συνεχής τοποθέτηση ερωτημάτων. Γιατί οι τέχνες, τελικά, δεν δίνουν απαντήσεις, παρά μόνο θέτουν καταιγιστικά και αμείλικτα ερωτήματα στην προσπάθεια του ανθρώπου να αντιληφθεί το περιβάλλον του, αλλά και να πετύχει την πνευματική του ανύψωση. Παρέχουν δηλαδή στο ανθρώπινο μυαλό τα κατάλληλα ερεθίσματα για εκκίνηση ή εντατικοποίηση της δραστηριότητας της σκέψης, παράλληλα με μια όξυνση των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Ο αξιότιμος κύριος Hans-Joachim Roedelius είναι σίγουρο ότι στα 74 χρόνια του έχει θέσει - και το αξιοπρόσεκτο είναι ότι συνεχίζει να θέτει - αμέτρητα τέτοια ερωτήματα στη δική του προσπάθεια μελέτης και κατανόησης της ανθρώπινης και όχι μόνο φύσης, μέσα από το πρίσμα της μουσικής. Στη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του, έχει συμμετάσχει σε σχήματα όπως οι Cluster και οι Harmonia, δύο σημαντικά συγκροτήματα που τοποθετούνται στο γερμανικό κίνημα του kraut rock, αλλά που έχουν να κάνουν περισσότερο με την εφαρμογή μεθόδων οι οποίες αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη της ηλεκτρονικής μουσικής - σε εποχές που το να ασχοληθεί κανείς με αυτή έμοιαζε κάτι σαν σαββατιάτικη έξοδο στον πλανήτη Πλούτωνα! Εκτός όμως από αυτούς συνεργάστηκε και με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, που τοποθετούνται στο ευρύ φάσμα της experimental μουσικής, μεταξύ των οποίων ο μεγάλος Brian Eno και φυσικά ο Tim Story - αυτή είναι η τρίτη συνεργασία των δύο μετά το The Persistence Of Memory (2000) και το εξαιρετικό Lunz (2002) - ενώ από το 1978 και έπειτα έχει κυκλοφορήσει αναρίθμητες προσωπικές δουλειές.
Το Inlandish είναι ένας δίσκος που ακροβατεί ανάμεσα στα αναλογικά και ηλεκτρονικά του μέρη με τρομερή επιδεξιότητα. Στην ουσία, το κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ακριβώς αυτή η αλληλεπίδραση των υπέροχων μελωδιών οι οποίες βγαίνουν από το πιάνο του Roedelius με τα ηλεκτρονικά ηχοτόπια του Story. Οι δώδεκα συνθέσεις που περιέχονται σε αυτή τη δουλειά αποτελούν εξαιρετικό δείγμα μινιμαλιστικής electronica, που συνήθως αποκαλείται (άλλες φορές σωστά, άλλες όχι) ambient, μια επαρκής απόδειξη ότι αυτή η μουσική δίκαια θεωρείται ως βάση αλλά και ως αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης μουσικής εξέλιξης. Οι ρόλοι ανάμεσα στο ηλεκτρονικό και αναλογικό μέρος δείχνουν μοιρασμένοι εξαιρετικά και ισότιμα, η πεντακάθαρη παραγωγή δίνει τον κατάλληλο χώρο στο κάθε μέρος ώστε να αναπτυχθεί πλήρως, βάζοντας έτσι τα κομμάτια αυτού του ιδιόρρυθμου μουσικού πάζλ στην αρμόζουσα θέση. Εξαιρετικά δείγματα είναι το μεγαλειώδες “House Of Glances”, με δύο μελωδίες μια στο πιάνο και μια στα keyboards να κυνηγούν η μία την άλλη σαν ένα παιδικό παιχνίδι, γεμάτο με ξωτικά και καλόβουλους νάνους, το πιο στατικό “Serpentining”, που μοιάζει σαν να αγναντεύει την παγωμένη απεραντοσύνη του αρκτικού κύκλου, ή το μαγευτικό “Riddled”, η μοναδική σύνθεση του δίσκου που περιέχει κάποιου είδους beat (περιέχεται ένα εξαιρετικό θέμα το οποίο ακούγεται πότε καθαρό και πότε παραμορφωμένο, ώστε νομίζει κανείς ότι παλεύει να βγει στην επιφάνεια).
Πρόκειται για έναν δίσκο που με τις πρώτες ακροάσεις τον κατατάσσει κανείς στο ambient, όμως αν παρατηρήσει καλύτερα θα βρει αρκετούς λόγους για να θεωρήσει ότι ανήκει περισσότερο στην electronica, από την άποψη ότι χρησιμοποιεί δομές και ήχους τις οποίες χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν ακόμα πολλά σημαντικά ονόματα της ηλεκτρονικής μουσικής - όπως οι Boards Of Canada και εν μέρει ο Aphex Twin. Ένας δίσκος γραμμένος από δύο μουσικούς που μπορούν να θεωρηθούν ανάμεσα στα λαμπερά μυαλά της πειραματικής μουσικής, ένας εκ των οποίων (ο Hans Joachim Roedelius) αποτελεί θεμελιώδη προσωπικότητα σε αυτήν εδώ και σαράντα περίπου χρόνια. Ένας δίσκος, τέλος, που μπορεί να πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι η μουσική και οι τέχνες γενικότερα μπορούν να λειτουργήσουν σαν σπινθήρας για τις διαδικασίες κριτικής σκέψης, ανάφλεξης συναισθημάτων και αναμνήσεων - και ως εκ τούτου να απηχήσει σε εκείνο το κομμάτι της ψυχής που στην εποχή μας δείχνει να απειλείται ολοένα και περισσότερο.
