Η δισκογραφία της multi-culti αυτής μπάντας, που σύστησε στο ευρύ κοινό - με έναν αρκετά εντυπωσιακό τρόπο - το gypsy punk, είναι αρκετά εκτεταμένη καθώς είναι ενεργοί δισκογραφικά από το 1999. Η υπέρβαση όμως επήλθε με το προηγούμενο album τους, Gypsy Punk: Underdog World Strike, το απόλυτο διονυσιακό, τσιγγάνικο πανηγύρι. Το Super Taranta! έρχεται ως συνέχεια αυτού του δίσκου, διατηρώντας όλα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από τη μπάντα. Τα τσιγγάνικα βιολιά, οι mariachi κιθάρες, τα φωνητικά του Eugene Hόtz που θυμίζουν παράφρονα, η ιδιάζουσα, ουκρανική προφορά του, τα ακορντεόν, η punk διάθεση, οι σουρεαλιστικοί και μη στίχοι σε διάφορες γλώσσες είναι όλα εδώ. Kαι παίζουν τον ρόλο τους στο διασκεδαστικό πάρτυ που λέγεται Super Taranta.
Από το πρώτο κομμάτι νιώθεις ότι είσαι καλεσμένος σε έναν παράξενο γάμο, όπου ο performer που έχει κληθεί να διασκεδάσει τον κόσμο μόλις το ’χει σκάσει από κάποιο ψυχιατρείο, φέρνοντας μαζί του μερικούς φίλους, πρώην έγκλειστους, να πάρουν τη γιορτή στα χέρια τους. Και αυτό ακριβώς κάνουν. Σε παρασέρνουν με κομμάτια όπως τα “Ultimate”, “Wonderlust King” , “Tribal Connection” και σε κάνουν να σηκωθείς να χορέψεις. Άλλες στιγμές όμως σε κουράζουν με τη φλυαρία τους και σε κάνουν να βαριέσαι λιγάκι με κομμάτια όπως τα “Zina-Marina”, “Suddenly”, “Your Country”. Σε κατεβάζουν και σε ξανανεβάζουν διαρκώς, σου θυμίζουν το προηγούμενο album τους, σου λένε ιστορίες για τη Βίβλο, για παράξενους συγγενείς από το εξωτερικό και για αμερικάνικους γάμους. Και, αναπόφευκτα, σε κάνουν να κλαις με το αριστουργηματικό “Alcohol”.
Στο τέλος σηκώνεσαι για να αποχωρήσεις ιδρωμένος, μεθυσμένος, πλήρης μα και λίγο κουρασμένος. Ίσως γιατί έχεις ξαναπάει σε μια τέτοια γιορτή πριν λίγο καιρό. Ίσως γιατί εκείνη η γιορτή, κάτω από μια κίτρινη τέντα, ήταν καλύτερη, πιο εμπνευσμένη και σίγουρα πιο απρόβλεπτη, ιδανική για μεσογειακά βράδια, όταν η ζέστη είναι τόσο έντονη που φέρνει στην επιφάνεια τα πιο παράξενα συναισθήματα και τις πιο παράξενες μουσικές.
