Ο Mike Oldfield υπήρξε κάποτε πολύ σπουδαίος συνθέτης - και ακόμα περιμένω μια λίστα με «τα καλύτερα» albums όπου θα φιγουράρει και το Tubular Bells (τουλάχιστον) ανάμεσά τους. Γιατί αν ποτέ οι progressive μωροφιλοδοξίες περί ένωσης του rock με την κλασική μουσική απόκτησαν υπόσταση και ουσία, αυτό συνέβη πρώτα και κύρια με το Tubular Bells - και με μια χούφτα άλλα albums από εκεί και ύστερα. Εδώ και αρκετά όμως χρόνια ο Oldfield έχει δυστυχώς χάσει κάθε έμπνευση, ολισθαίνοντας από σαχλαμάρα σε σαχλαμάρα και πληγώνοντας έτσι όλους όσους τον αγαπήσαμε και παρακολουθούμε ακόμα την καριέρα του.
Το τελευταίο του πόνημα Music Of The Spheres, μια δουλειά αμιγώς κλασικής μουσικής, χαιρετίστηκε από κάμποσους ως «επιστροφή» - και εμπορικά σίγουρα ήταν επιστροφή, αφού, χτυπώντας το #9 των βρετανικών charts, αποτέλεσε την πιο πετυχημένη του δουλειά στα 00s. Την απαιτούμενη έμπνευση για αυτό ο Oldfield τη διάλεξε από μια αρχαία κοσμολογική σύλληψη, η οποία ανάγεται στον Πυθαγόρα και θέλει τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων να παράγουν τη δική τους μουσική, που βέβαια είναι άηχη και εκφράζεται μόνο μέσω μαθηματικών σχέσεων. Όπως λοιπόν μας ενημερώνει ο ίδιος ο Oldfield, εδώ μπορούμε να ακούσουμε τη, χμ, δική του εκδοχή για το πώς ηχεί η μουσική των πλανητών - concept φοβάμαι εξ’ ορισμού μωροφιλόδοξο και συζητήσιμο, αφού ο συνθέτης αξιώνει εαυτόν ικανό να καταθέτει συμφωνικές εκδοχές για κάτι το άηχο και έξω από την αντίληψή μας, χωρίς να μας ενημερώνει με ποιον τρόπο μπορεί να σχετίζονται οι ιδέες του περί σύνθεσης με αυτήν την υπερκόσμια πραγματικότητα.
Πάντως, αν έτσι ηχεί η μουσική των πλανητών και του Σύμπαντος, η δική μου άποψη είναι πως πρόκειται για μουσική με πολύ μικρή καλλιτεχνική αξία - πολύ μικρότερης μάλιστα των Tubular Bells. Οπωσδήποτε εδώ ο Oldfield πράγματι επιδεικνύει μια υγιέστερη έμπνευση από αυτήν που τον οδήγησε τα τελευταία χρόνια σε ατοπήματα όπως το Tubular Bells 2003 ή το Light & Shade του 2005. Η υγιής πλευρά όμως αυτής της έμπνευσης, όσο καλοπαιγμένη και φροντισμένη και αν ηχεί (και είναι και άριστα παιγμένη και εξαιρετικά, μέχρι λεπτομέρειας, φροντισμένη) είναι, πολύ φοβάμαι, δανεική. Τη δανείζεται ο Oldfield από κλασικούς συνθέτες πολύ ανώτερούς του, από δουλειές μεγάλων συνθετών soundtracks (σαν τον John Williams, που πολύ εύκολα έρχεται κατά νου) και, τέλος, από τον ίδιο του τον εαυτό, αφού εδώ κι εκεί ανακυκλώνει ιδέες προερχόμενες από την Tubular Bells δόξα του.
Το αποτέλεσμα μπορεί έτσι να μην είναι κακό, είναι όμως μέτριο και συχνά-πυκνά πληκτικό. Θυμίζει soundtrack δεύτερης διαλογής για ταινία επιστημονικής φαντασίας, που ποντάρει σε υπερβολικά γνώριμα δραματικά κρεσέντα για να χτίσει σασπένς, ενώ καταφεύγει, ρουτινιάρικα, σε πλήθος άλλων χιλιοχρησιμοποιημένων τρικ ώστε να πετύχει την απαιτούμενη συναισθηματική γκάμα. Το εναρκτήριο “Harbinger” είναι, ίσως, θεαματικό, δεν είναι όμως παρά μια κλασικότροπη ανακύκλωση του Tubular Bells, όπως παίχτηκε στα 1974 από κλασική ορχήστρα στο album The Orchestral Tubular Bells (με τον Oldfield στην ηλεκτρική τότε κιθάρα, στην κλασική τώρα εδώ). Κάποιες άλλες στιγμές, σαν το “Aurora” ή το “Prophecy”, είναι ευτυχέστερες, όχι όμως και σπουδαίες, κακά τα ψέματα. Τέλος, η χρησιμοποίηση της νεαρής και πολυδιαφημισμένης σοπράνο Hayley Westenra στα φωνητικά του “On My Heart” ήταν μια επιλογή πέρα για πέρα λανθασμένη, για μια δουλειά τουλάχιστον που προβάλλει φιλοδοξίες σοβαρότητας. Κι αυτό γιατί είναι γνωστό, σε όλους όσους έχουν μια σοβαρή ενασχόληση με τον κλασικό κόσμο, ότι η καλλίφωνη Westenra έχει πολύ δρόμο να διαβεί μέχρι να μάθει να είναι και εκφραστική εκτός από τεχνικώς σωστή - κάτι που δύσκολα θα μάθει, εφόσον συνεχίζει να προσπαθεί να γίνει το κλασικό αντίβαρο της Celine Dion.
Συνοψίζοντας, ο Mike Oldfield δυστυχώς δεν ξαναβρήκε τον δρόμο του προς την ουσιαστική έμπνευση. Έκανε απλώς έναν ελαφρώς καλύτερο δίσκο από τις πατάτες των τελευταίων χρόνων, ο οποίος τον επανέφερε μεν (με δεκανίκια) στην επικαιρότητα, αλλά δεν αξίζει παραπάνω από τη βαθμολογική βάση. Με τέτοιες επιδόσεις ούτε λόγος λοιπόν για «επιστροφή»...
