Διαβάζοντας το δελτίο τύπου που συνοδεύει το Hollywood Squares, θα περίμενε κανείς να ακούσει το επόμενο κλασικό hip hop album. Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του συγκεκριμένου δελτίου: «σκεφτείτε τα πρώτα albums των Nas και Gravediggaz ή τον Jay-Z της περιόδου μεταξύ Blueprint και Black Album». Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος για το συγκεκριμένο κείμενο εκ μέρους της Big Dada, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι μάλλον υπερτιμάει τον κύριο Kail. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας οτι το συγκεκριμένο album κυλάει παρουσιασμένο ως ένα ραδιοφωνικό show, με σχόλια από τον υποτιθέμενο εκφωνητή μετά απο κάθε κομμάτι. Και ενώ στην αρχή το θεωρείς χαριτωμένο, κάπου μετά τα 2-3 πρώτα τραγούδια καταντάει λίγο γραφικό. Άσε που τον παρουσιαστή της υποθετικής εκπομπής τον λένε DJ Handjob! Αν είναι δυνατόν…
Τώρα, για το album αυτό καθ’ευατό, μόνο ως άνισο μπορώ να το χαρακτηρίσω. Κάποια κομμάτια του είναι πραγματικά ενδιαφέροντα, όπως π.χ. η τριάδα των “John Booboo”, “Hawaiian Silky” και “Peter Pennyworth” - καθώς και το “Wendy”, με τα 1980s samples, τα οποία μας θυμίζουν τα 8άμπιτα video games της παιδικής μας ηλικίας. Ένα επίσης καλό παράδειγμα της πολυσυλλεκτικότητας του Kail στα beats που διαλέγει είναι και το “Motorola Twins”, το οποίο, ηχητικά τουλάχιστον, μοιάζει περισσότερο με electro-funk παρά με hip hop. Κάτι βέβαια που κάθε άλλο παρά ως αρνητικό μπορεί να χαρακτηριστεί, γιατί ο Kail καταφέρνει και δένει διαφορετικά είδη πολύ καλά, φτιάχνοντας ένα ενδιαφέρον ηχητικό χαρμάνι. Σε άλλα πάλι σημεία του Hollywood Squares συναντάς κάποια κομμάτια-γεμίσματα, που δεν μπορώ να πω ότι προσφέρουν τίποτα στο τελικό αποτέλεσμα.
Αυτό όμως που με απέτρεψε να βάλω στο συγκεκριμένο album καλύτερο βαθμό παρόλη την ποικιλία και ευρηματικότητα στο μεγαλύτερο κομμάτι των beats του, είναι η στιχουργική θεματολογία του. Διότι, όπως και να το κάνουμε, το να προσπαθείς να το παίξεις gangsta μόνο και μόνο επειδή πετάς σωρειδόν βρισιές, έχει πλέον ξεφτίσει στην εποχή μας. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι απόλυτα όταν κάποιοι rappers από τα ghetto του Queens και άλλων παρόμοιων περιοχών ρίχνουν ακαταύπαστα βρισίδια, προσπαθώντας να περιγράψουν κάτι απο την διεστραμμένη πραγματικότητα που ζούνε καθημερινά. Αλλά όταν κάνεις το ίδιο μιλώντας για τον Brad Pitt, την Angelina Jolie και διάφορες γκλαμουράτες καταστάσεις δεν πείθεις. Κατά τα άλλα ο Kail δεν ραπάρει και για τίποτα ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθ’όλη τη διάρκεια του Hollywood Squares. Ό,τι περιμένετε από έναν «σαλονάτο» rapper είναι εδώ: Bitches, bitches και bitches. Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης είναι το... ευφυέστατα τιτλοφορημένο “Sweet Dick Willy”, το οποίο δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω επιπλέον.
Συνοψίζοντας, εάν ακούτε hip hop περιστασιακά και δεν σας ενδιαφέρουν και πολύ αυτά που λέγονται κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, τότε αυτό το δισκάκι είναι αρκετά πιθανό να σας αρέσει - ειδικά και με το μπλέξιμο ήχων και ειδών που επιχειρεί. Εάν πάλι είστε ένας παραδοσιακός hip hop head, που προτιμάει να ακούει Pharoahe Monch, παρά το καινούργιο single του Snoop Dogg, τότε καλύτερα να κοιτάξετε αλλού.
