Αυτό που απαντάται στο Neptune City (τρίτο album της Αμερικανίδας Nicole Atkins) είναι μία ελεγεία έρωτα που ανάλογης βαθύτητας σε επίπεδο συναισθημάτων - στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον - έχει να ακουστεί από όταν ο μακαρίτης ο Jeff Buckley ξεστόμισε εκείνο το ανατριχιαστικό «αγάπη, άφησε με να κοιμηθώ στον καναπέ σου απόψε». Η Nicole Atkins υποστηρίζει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι ο έρωτας δεν είναι κάτι που μοιράζεται με καρακάξες φίλες της την ώρα που φτιάχνουν τα μαλλιά τους στο κομμωτήριο, ούτε με χαμόγελα αυτοανάδειξης σε κάποιο chat την ώρα που γράφει κείμενα για την όποια υδροκέφαλη διαφημιστική εταιρεία. Είναι φανερό, από την οπτική των στίχων της, ότι την όποια χαρά και κυρίως την όποια πίκρα την κρατά - σαν ηρωίδα της Ποσειδώνιας Πόλης - αποκλειστικά για εσώτερη μάχη της. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αρχή (και μέσα στην απόλυτη σιωπή) του “The Way It Is” ακούγεται η ανάσα που παίρνει η Atkins πριν εκστομίσει (διότι το λέει, δεν το τραγουδάει) το απλό - αλλά καταλυτικό - «don’t tell me…».
Στο Neptune City η Nicole Atkins και οι μουσικοί της πήγαν μέχρι τη Σουηδία και κλείστηκαν για κάνα-δυο μήνες στο στούντιο και έπαιξαν. Ο παραγωγός ανέλαβε να μεταφέρει στα αυτιά μας αυτό το περίεργο μείγμα από let’s-go-1970s Νέα Υόρκη, Stevie Nicks, έρωτα, καθαρών ταμπούρων, λευκών και μαύρων δεύτερων φωνητικών, μούντζας στην ποζεράδικη «κάνω μαύρη μουσική/soul επειδή έτσι μου είπαν ότι πρέπει να κάνω και ας μην ξέρω ποιος είναι ο Big Joe Williams», ηλεκτρικών πιάνων που αγαπούν τον Roger Hodgson, ακουστικών πιάνων τα οποία τα έχει κουρδίσει χαμηλά ο Billy Joel, έγχορδα και πάλι έγχορδα που θα συνόδευαν λόγω δεινότητας την ίδια την Dusty Springfield, μία σχεδόν αόρατη επιρροή της κυρα-Σιούξενας - και μία Joni Mitchell είδα εγώ να περνάει, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.
Τα αναλογικής λογικής σε επίπεδο στησίματος μέσα στο studio έγχορδα που απαντάμε στο Neptune City, τα 1970s μικρόφωνα που χρησιμοποιήθηκαν για την καταγραφή της φωνής της Atkins, ο κομπρεσαρισμένος μεν αλλά σε απόλυτα λογικό επίπεδο χώρος της ηχογράφησης, είναι μερικά και μόνο από τα στοιχεία που φανερώνουν όχι μόνο γνώση αλλά και μεράκι. Κάντε ένα απλό τεστ. Βάλτε στη σιντιέρα σας το Saturnalia των Gutter Twins (aka Dulli/Lanegan). Μιλάμε για δύο ανθρώπους οι οποίοι έχουν ηχογραφήσει με αναλογικό τρόπο και μαγνητοταινίες – ειδικότερα, ο ένας (ο Dulli) είναι οπαδός της 1960s Φιλαδέλφεια και της 1970s Νέας Υόρκης στον ήχο και ο άλλος (o Lanegan) είναι οπαδός του (επιτρέψτε μου την κορώνα, παρακαλώ) τρισμέγιστου Buck Owens και του υπερ-μετρ Roy Acuff. Μια χαρά οι συνθέσεις και οι φωνές ακόμα καλύτερες. Αλλά πού είναι το studio; Εκτός από ένα θεσπέσιο ταμπούρο - παιγμένο αντρίκια και τοποθετημένο ανάμεσα στα πόδια, όπως κάνει κάθε drummer με rock ‘n’ roll συναίσθημα - τι άλλο ακούτε; Διακρίνετε κάποια απόσταση ανάμεσα στους παίκτες; Το ηχητικό κέλυφος της στερεοφωνίας είναι απλά επίπεδο. Μπαίνουν βγαίνουν οι κιθάρες και δεν καταλαβαίνεις την έλλειψη στην ψυχοδυναμική, δεν ακούς κενά, όπως πρέπει να ακούγονται - γι’ αυτόν τον λόγο είναι εκπληκτική ηχογράφηση η “Συννεφιασμένη Κυριακή”. Μία ευθεία βαρετή διαπερνά το αυτί σου. Και εκεί που περιμένεις ότι το “Idle Hands” θα σου σκίσει τις κόρνες από τα ηχεία, απλά ακούς ένα συμμαζεμένο ξέσπασμα αδρεναλίνης. Δώστε μου να ακούσω λάθη, μετρονόμους που να αγκομαχούν: δώστε μου δηλαδή να ακούσω το Neptune City (και εδώ είναι το έτερο τμήμα του τεστ). Με το οποίο καταλαβαίνω ότι, στην ηχητική προοπτική που ορίζουν τα αυτιά μου, τα έγχορδα είναι εκεί πίσω και αριστερά και η χορωδία είναι πίσω και δεξιά. Και άμα χρειαστεί να βγούνε τα έγχορδα μπροστά να μη γίνει απλά στη μίξη με ένα ανέβασμα του roller - αλλά να τους οδηγήσει με δυναμικές ο διευθυντής ορχήστρας.
Δεν ξέρω αν θα «σκάσει» αυτός ο δίσκος. Μακάρι αυτή η κοπέλα να βρει την επιτυχία που αξίζει σε αυτή τη φωνή, η οποία είναι μοναδική στο είδος της αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι, παρεκτός και βγάλει κανά εκπληκτικό δίσκο ο Μανώλης Μητσιάς ή αρχίσουν να ανοιγοκλείνουν και πάλι κακολαδωμένες πόρτες οι Organum, μάλλον στην προσωπική μου λίστα για το 2008 το Neptune City θα είναι ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς (καλύτερος και από αυτόν των MGMT).
