Δεν φαντάζομαι ότι θα βρεθούν και πολλοί να διαφωνήσουν, ανεξαρτήτως όχθης, πως τούτη η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Portishead ήδη αποτελεί το πιο αμφιλεγόμενο μουσικό γεγονός της χρονιάς. Δέκα χρόνια, γεμάτα, πέρασαν απ’ το προηγούμενο και τη γλυκιά προσμονή του πρώτου καιρού τη διαδέχθηκαν σιγά-σιγά τα ερωτηματικά, ο εκνευρισμός, η απάθεια και στο τέλος, αναπόφευκτα, η λήθη. Να, όμως, που η τελευταία έχασε το παιχνίδι μέσα σε μια νύχτα και όλα ήρθαν πάλι στην επιφάνεια απότομα και μπερδεμένα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που η συζήτηση δείχνει να ξεφεύγει απ’ την ουσία του Τρίτου και περιστρέφεται γύρω από μια κουραστική δίκη προθέσεων, τη φωτιά της οποίας τάισε και η ίδια η μπάντα ως ένα βαθμό.
Για να αποθέσω κι εγώ το ξυλαράκι μου στην εν λόγω φλόγα, ομολογώ πως το Third σα να μου φάνηκε λίγο επιτηδευμένο. Σα να τους αποπήρε η προσπάθεια να ξεφύγουν απ’ το παρελθόν τους και από τους χαιρέκακους της γωνίας. Αυτός ο αγώνας για το ένα βήμα παραπέρα, πολλές φορές, αντί να απελευθερώνει, γίνεται δυσβάσταχτο βάρος στους ώμους και λαβύρινθος δίχως έξοδο. Οι τρείς τους, όμως, τελικά άντεξαν και με το παραπάνω. Ισορρόπησαν επιδέξια και δεν άφησαν το ποτάμι της πρωτοτυπίας με το ζόρι να τους κάνει ό,τι θέλει. Το χρησιμοποίησαν χωρίς να παραδοθούν στις διαθέσεις του. Δεν είναι τίποτα τυχαίοι άλλωστε. Εκεί νομίζω είναι που έγκειται και ο προσωπικός τους θρίαμβoς.
Ο μουσικός τους είναι δεδομένος. Τέτοια albums είναι η ονείρωξη και η δικαίωση του άγνωστου pop πειραματιστή. Και electronica και kraut rock και post punk και trip hop ανακατέψανε, το γεγονός, όμως από μόνο του δεν λέει και τίποτα. Κατάφεραν να τα κρύψουν όλα αυτά, τη μια πίσω από κάποια ρυθμική φόρμα και την άλλη κάπου μέσα σ’ ένα ακόρντο ή ένα sample, και να τα φέρουν στα μέτρα τους. Αυτό μάλιστα. Το “We Carry On” μόνο κι έρημο να έβρισκα εδώ μέσα, θα μου ήταν αρκετό. Όσο για τη Gibbons, όχι μόνο δεν έχει χάσει τίποτα απ’ τη στοιχειωτική της γοητεία - κλισέ το ξέρω - αντίθετα τα παραπάνω χρονάκια μάλλον τρέχουν υπέρ της. Πισωπατάει και ελαφρώς για να ευθυγραμμιστεί με τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να μοιάζει το λαρύγγι της ως άλλο ένα απ’ τα όργανα της μπάντας. Πώς να μην της βγάλεις το καπέλο;
Είναι τελικά τόσο διαφορετικό το Third απ’ το Dummy για παράδειγμα, γιατί εγώ βλέπω μια ταμπέλα Portishead καρφωμένη πάνω του, ορατή από χιλιόμετρα. Το ένα πόδι εμπρός δηλαδή, το άλλο στο παρελθόν. Ο προσωπικός θρίαμβος που λέγαμε. Αγνοήστε τους εκ των υστέρων προφήτες. Στην ουσία κρύβουν την κομπλεξική ανάγκη τους να στέκουν πάντα με τους λίγους ή - ακόμα καλύτερα - εντελώς μόνοι. Άλλο να συμβαίνει κι άλλο να γίνεται αυτοσκοπός, έτσι; Βρείτε μου πρόσφατο album της ευρύτερης indie συνομοταξίας που να προτείνει, αντί να αναμασά αυτάρεσκα και μετά τα λέμε.
