Δεν ξέρω αν και κατά πόσο περίμενε μια τέτοια εξέλιξη στην καριέρα του, αλλά σίγουρα δουλεύοντας στο κομμάτι των fan mail κάποιου κ. Jeff Buckley, ο Kelley Stoltz σίγουρα πήρε αρκετά νωρίς μια γεύση της επιτυχίας από την κλειδαρότρυπα. Η δική του πορεία ως μουσικού ήταν αργή, αλλά ανοδικά σταθερή. Ξεκίνησε προωθώντας μόνος του τις δουλειές του, αποκτώντας κοινό σε Αμερική, Μεγάλη Βρετανία και Αυστραλία, που οδήγησε στο συμβόλαιο με τη Sub Pop τo 2005. Με κάθε album να λαμβάνει καλύτερο feedback από το προηγούμενο, έφτασε στην εμπορική επιτυχία του Below The Branches του 2006 ενώ ακολούθησαν και περιοδείες ως support στους Raconteurs και συμμετοχές σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως το Lollapalooza.
Το νέο του album, Circular Sounds, φαίνεται να εδραιώνει τον Stoltz ως ένα αρκετά αναγνωρίσιμο όνομα της indie rock σκηνής, δίπλα σε αυτά των Nick Drake και των Iron And Wine. Kαι, όπως και οι τελευταίοι, φαίνεται να πετυχαίνει ακολουθώντας τοn δικό του δρόμο, ο οποίος είναι αρκετά μακριά από τα μουσικά trends και τις νόρμες της εποχής. Ο Stoltz φαίνεται όντως να ζει σε μια άλλη εποχή και να το απολαμβάνει αυτό, καθώς ποτέ δεν θέλησε να κρύψει τις επιρροές του - με προεξέχοντες τους Beach Boys και το surf rock από τη γενέτειρά του, Καλιφόρνια, μέχρι και τα βρετανικά τέκνα, τους Beatles (της μέσης περιόδου) και τους Floyd (εποχής Syd Barrett), που είναι κύριοι υπαίτιοι για μια ιδιότυπη anglostalgia που τον διακρίνει.
Όντας ο ίδιος πίσω από τα περισσότερα όργανα και φυσικά τη σύνθεση, καταφέρνει να περνάει όλες αυτές τις επιρροές μέσα από μια θετική διάθεση και μια ήπιων τόνων pop-rock ατμόσφαιρα, ενώ στο “Circular Sounds” υπάρχει μια λιγότερο underground αισθητική, η οποία σίγουρα ακούγεται ευχάριστα - και ας μην μιλάμε για συνθέσεις οι οποίες έχουν κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Για την ακρίβεια, και εφόσον οι απαιτήσεις του ακροατή διαμορφώνουν και το βαθμό ευχαρίστησης, όσο και αν το album έχει μια συνοχή και μια ροή, αυτή η αίσθηση της επανάληψης είναι που κάνει το album λίγο στάσιμο. Σε αντίθεση με δουλειές και του Drake και των Iron And Wine, όπου έχουμε εκλάμψεις συνθετικά, εδώ αναλωνόμαστε σε ένα πιο ανάλαφρο μελωδικό σύνολο. Το οποίο ναι μεν ικανοποιεί, αλλά φοβάμαι ότι έχει μικρή διάρκεια ζωής.
