Τραγούδια σαν το “Crazy” είναι ευχή και κατάρα για ένα album. Διαθέτουν μια σχεδόν μεταφυσική δυναμική, που μπορεί να εκτοξεύσει έναν κύκλο τραγουδιών στα ουράνια, μέχρι να καούν με μαθηματική ακρίβεια στην αδηφάγα φωτιά του ανώνυμου πλήθους. Υπάρχει όμως και η σοβαρή πιθανότητα να κρύψουν πίσω απ’ τη λάμψη τους ρηξικέλευθες καταθέσεις σαν το St. Elsewhere. Δυο χρόνια μετά, πολύ φοβάμαι πως η πλάστιγγα γέρνει ελαφρώς προς το δεύτερο σκέλος του παραπάνω συλλογισμού. Και είναι πραγματικά κρίμα, κάποιοι να μην έχουν καταφέρει ακόμα να εκτιμήσουν το εκτόπισμα αυτού του album, στο σύμπαν της σύγχρονης μαύρης μουσικής και όχι μόνο.
Ποιος ξέρει, ίσως το The Odd Couple να καταφέρει να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους, μιας και μοιάζει με το μικρό αδερφάκι, αν και νομίζω πως αποδεικνύεται κατώτερο απ’ το ντεμπούτο του παράξενου ζευγαριού των Gnarls Barkley. Το κόψε-ράψε του Danger Mouse, ηχητική υψηλή ραπτική για τις μάζες, είναι πάλι εδώ, τα hooks του σου βιδώνονται στον εγκέφαλο κι άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί τους, και η soul machine του Cee-Lo Green δουλεύει ακούραστα. Το στήσιμο και η γενικότερη αίσθηση του album, όμως, αναπόφευκτα σε βάζει στο μονοπάτι των συγκρίσεων με τον προκάτοχό του. Στο πρόσωπο του “Run” ή του “Going On”, για παράδειγμα, αναγνωρίζεις τη συνταγή της επιτυχίας του “Crazy”, ενώ το “Who’s Gonna Save My Soul”, έρχεται να κουμπώσει στα σκούρα παπούτσια του “Just A Thought”. Μην νομίζετε, βέβαια, πως τα πιο φρέσκα tracks αστειεύονται, το αντίθετο, απλά στη σύγκριση χάνουν τη μάχη στα σημεία.
Αυτό το κάτι-μου-θυμίζει παιχνιδάκι μπορείς να το παίζεις και στα σαράντα λεπτά του The Odd Couple και σε κάνει να σκεφτείς πως οι δυο τους επέλεξαν το επόμενο βήμα τους, αντί για μπροστά, να το κάνουν στο πλάι. Είχαν, αποδεδειγμένα, στα χέρια τους το know how και δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην ευκολία του. Και εδώ που τα λέμε έχουμε να κάνουμε με ένα album πιο ισορροπημένο και στοχευμένο, χωρίς, όμως, τη σπίθα και τη μοναδικότητα του St. Elsewhere. Ίσως να ήταν αυτή και η πρόθεσή τους, τώρα που το σκέφτομαι. Τώρα, ποια απ’ τα παραπάνω συστατικά είναι σημαντικότερα στον πολύχρωμο pop κόσμο, είναι μάλλον περιττό να το αναφέρω. Τι λέτε;
