Έπεσαν σύννεφο τα αστέρια στο Keep It Simple από τους δισκοκριτικούς στο εξωτερικό, δημιουργώντας (αρκετά δικαιολογημένες) υποψίες ότι ανάμεσά τους έχει παρεισφρήσει η ασθένεια του να ακούνε ονόματα, παρά μουσική. Όμως, έτσι για να διασώσουμε και την τιμή του επαγγέλματος, το hype δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητο. Ο ίδιος ο Van Morrison δήλωσε πως ένιωσε ότι είχε κάτι να πει με το Keep It Simple. Και, όσο και αν αναρωτιέται κανείς τι διάβολο μπορεί να έχει να μας πει ο μεγάλος Βορειοϊρλανδός τραγουδοποιός στο 33ο του στούντιο album και στη δύση της καριέρας του, μια ακρόαση τον πείθει πως όντως έτσι είναι τα πράγματα.
Το album αρχίζει και τελειώνει απογοητευτικά. Το εναρκτήριο “How Can A Poor Boy?” αναμασά ρουτινιάρικα διάφορα blues rock κλισέ, ενώ τα τραγούδια προς το φινάλε ηχούν ως κλασικά τραγούδια-γεμίσματα, παρά κάποιες ενδιαφέρουσες οργανικές ιδέες εδώ κι εκεί (λ.χ. το σαξόφωνο στο “Soul”). Ενδιάμεσα, όμως, το Keep It Simple έχει να παρουσιάσει υλικό κλάσης, διαθέτοντας μια ραχοκοκαλιά η οποία όχι μόνο σε κερδίζει, αλλά και σε συγκινεί. Ο Van Morrison έχει, εδώ και κάμποσα χρόνια τώρα, αποτραβηχτεί. Έχει αναμφίβολα γεράσει, έχει κουραστεί, έχει στραφεί προς την απλότητα και προς τα μικρά πράγματα, ίσως δε και να έχει οχυρωθεί πίσω από όσα ξέρει καλά και αγαπάει. Όλα αυτά όμως κατορθώνει εδώ και τα φτιάχνει σε τραγούδια με αιχμή και λόγο ύπαρξης - και έχει σημασία να τονίσουμε ότι το Keep It Simple είναι το πρώτο του album στα 00s που απαρτίζεται από εξ΄ ολοκλήρου νέο υλικό και μόλις το δεύτερο, μετά το Back On Top, που δεν ποντάρει σε διασκευές (ακόμα και η λιτή παραγωγή υπογράφεται από τον ίδιο τον Morrison).
Ο Van Morrison των 00s, όμως, είναι ένας εξίσου αληθινός και δυνατός τραγουδοποιός, όπως και στα νιάτα του - ακόμα και αν δεν είναι ασφαλώς σε θέση να μας δώσει ένα ακόμα Astral Weeks. Ενώ όμως μας διηγείται για το πώς σταμάτησε να βγαίνει και να πίνει (“Don’t Go To Nightclubs Anymore”), για το πώς έφτασε να εκτιμά τα απλά πράγματα (“Keep It Simple”) και για το πώς ταμπουρώθηκε πίσω από όσα θεωρεί οικεία (“Song Of Home”), δεν νιώθεις ούτε στιγμή πως ακούς τη μίζερη μουρμούρα ενός παραιτημένου γέρου. Αντιθέτως μάλιστα, σε κάνει να νιώθεις πως κοινωνείς την αλήθεια ενός άλλου τρόπου ζωής και μιας άλλης ενατένισης του κόσμου, σε κάνει ο Morrison να αισθάνεσαι ότι έχεις αποτραβηχτεί μαζί του σε μια καλύβα δίχως ηλεκτρικό, όπου καίει δυνατή η φωτιά στο τζάκι και η ζωή κυλάει με μια πολύ διαφορετική ουσία. Όταν δε βάζει στο παιχνίδι τον έρωτα με το υπέροχο “Lover Come Back” και όταν τραγουδά για την ανάγκη να τα βροντάς όλα όσα σε πνίγουν και να τη βρίσκεις κάπου παραθαλάσσια (στο έξοχο “End Of The Land”), τότε είναι που αισθάνεσαι πως σου μιλάει ως ένας σοφός Τειρεσίας, οι σοφίες του οποίου υπερβαίνουν ηλικιακά και γεωγραφικά όρια, γενόμενες πανανθρώπινες και παντός καιρού.
