Στο Swamp O Delic ο Bob Urh με τους Bare Bones αναμιγνύουν κάμποση americana, blues και garage punk με μια αναλογική και κάπως αλήτικη προσέγγιση. Το αποτέλεσμα είναι ένα γενικότερο αποδομημένο μπλουζ, μια σπασμένη και φαγωμένη φόρμα, φαγωμένη σε αρκετά σημεία ως τα κόκαλα της μουσικής του. Αυτή η αποδόμηση όμως δεν δικαιολογεί με κάποιον τρόπο τον εαυτό της. Ο δίσκος σου αφήνει ένα ημιτελές αίσθημα στο τέλος, γεγονός που έχει να κάνει και με τις στιχουργικές και με τις μουσικές ιδέες οι οποίες παρουσιάζονται. Είναι σαν αέρας που παγιδεύεται στα πνευμόνια σου, στριφογυρνά και δεν ανανεώνεται, ώσπου κάποια στιγμή σε ζαλίζει.
Πιθανότατα το Swamp O Delic να μπορούσε να λειτουργήσει σαν μουσική υπόκρουση των ζεστών ημερών που έρχονται. Μια γενικότερη αίσθηση είναι υποφερτή να αφήσει κανείς να απλωθεί στον χώρο του, αλλά μια προσεχτική ακρόαση δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Τα κομμάτια παρουσιάζουν αδυναμίες είτε στα φωνητικά - σε σημεία που αφήνει τη φωνή του να παίξει κάπως παραπάνω ο Urh, όπως στο “Βoom Boom A Zoom Zoom” - είτε στις μελωδίες, αντίστοιχα εμφανή στα ορχηστρικά κομμάτια (π.χ. “The Heart”). Κάποιες καλές στιγμές, όπως το “Rambling Man”, το “Dark Punk Maya”, δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν δυστυχώς από το γενικότερο αδύναμο πλαίσιο.
Ενδιαφέρον θα είχε αν απομονώναμε τις αδυναμίες και κρατούσαμε τον τρόπο που αναπτύσσει τα κομμάτια του ο Urh. Εσωστρεφή και έμμεση προσέγγιση, με τη δυναμικότητα του garage να στριμώχνεται σε έναn μικρό χώρο και να ταρακουνιέται κάτω από μια μπλουζίστικη αισθητική, αρκετά χαμηλόφωνα, με τον ρυθμό να είναι πότε παρών, πότε απών. Ένας δίσκος δεν στέκεται όμως με μια ενδιαφέρουσα αλλά παράλληλα ημιτελή στην πράξη ιδέα.
