Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, λέει ο λαός, και στην περίπτωση των Long Blondes, φαινόταν αρκετά καθαρά ότι κάπως έτσι θα έρθουν τα πράγματα: όπως δηλαδή σκιαγραφούνται από τον ήχο του δεύτερου ετούτου album τους. Και φαινόταν από όταν είδαμε το group ζωντανά στη χώρα μας, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η Kate Jackson λοιπόν, γιατί γι’ αυτή γίνονται όλα και γράφονται τα περισσότερα (η τραγουδίστριά τους, παρεμπιπτόντως, για να συνεννοούμαστε), το είχε επάνω στη σκηνή και αποτελούσε μαγνήτη για τα μάτια των θεατών. Kαι η δύναμη του ξελογιάσματος που απέπνεαν οι κινήσεις της θα αποτελούσαν, αργά ή γρήγορα, ένα ατού για τη μπάντα, εξίσου δυνατό με τη μουσική τους. Κι αν γίνουν κάτι μεγαλύτερο από ό,τι είναι σήμερα, θα το οφείλουν σε σημαντικό βαθμό σ’ αυτό που τους χαρίζει η frontwoman τους - αν όχι συνθετικά, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας.
Σκέφτομαι μάλιστα ότι καθόλου τυχαία δεν ονομάζονται Long Blondes, καθότι η λογική υπαγορεύει ότι είναι οπαδοί των Blondie, και όχι μόνο λόγω των ξανθών μαλλιών και του ακαταμάχητου sex appeal των τραγουδιστριών τους. Όπως λοιπόν κι αυτοί οι τελευταίοι, ξεκίνησαν σαν μια ανοιχτόμυαλη μπάντα η οποία ξεπήδησε από το σκληροπυρηνικό punk μέτωπο της Νέας Υόρκης για να αγκαλιάσει, με τον δικό της τρόπο, την ανερχόμενη κίνηση της disco μετατρέποντας μια σύνθεσή της με τίτλο “Once I Had A Love” στο ξεδιάντροπα ρυθμικό “Heart Of Glass”. Έτσι και οι Long Blondes κάνουν το δικό τους άνοιγμα προς ρυθμικότερες κι εμπορικότερες βάσεις με το “Couples”, προσλαμβάνοντας τον Erol Alkan να τους κάνει την παραγωγή. Και πολύ καλά έκαναν, αν θέλετε τη γνώμη μας. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να παραμένουν μια μπάντα που χτυπάει επανειλημμένα το κεφάλι της στο ντουβάρι του indie ήχου, περιμένοντας να το αγκαλιάσει ένα ακροατήριο το οποίο έχει δείξει ουκ ολίγες φορές το κόμπλεξ του, που πηγάζει από έναν ηλίθιο ελιτισμό και μια απαξίωση σε οτιδήποτε καταφέρνει και ξεπερνάει κάποια όρια που το ίδιο έχει θέσει;
Το “Couples” (που μπαίνει σε εισαγωγικά στο εξώφυλλο, για να δείξει πιθανά το πώς κάποια ζευγάρια βρίσκονται μέσα σε μία σχέση η οποία καθόλου σχέση δεν είναι τελικά…) δεν βαδίζει στην αντιπέρα όχθη από αυτή που βρισκόμαστε εμείς, μπορεί όμως να περάσει τις γέφυρες οι οποίες μας ενώνουν με το mainstream και να παρεπιδημίσει εκεί. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να μας ανησυχεί, γιατί για κάθε “Century” - το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου που μας βάζει για τα καλά στο κλίμα - υπάρχει ένα τσαμπουκαλίδικο “Here Comes The Serious Bit” αλλά κι ένα “I’m Going To Hell” να το κλείσει, σε εντελώς post punk φάση το τελευταίο, σαν βγαλμένο από τα σωθικά των καλύτερων Siouxsie & The Banshees. Ως εκ τούτου, νομίζω κι ευελπιστώ πως όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι από το “Couples”, όλοι θα το χορέψουν και κάποιοι θα το ακούσουν στα κρυφά και θα το χαρούν, ξινίζοντας τα μούτρα τους μπροστά στους άλλους, που τους ανακάλυψαν τώρα…
