Το hardcore/nu metal group Walls of Jericho κυκλοφόρησε ένα ακουστικό EP, μετά το προ διετίας With Devils Among Us All. Η κίνηση αυτή φαίνεται πως τους βγήκε σε καλό. Αυτό το οφείλουν βέβαια και στην παραγωγή του Corey Taylor, ή αλλιώς τη φωνή και τον εγκέφαλο των Slipknot και των Stonesour, και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στη διαμόρφωση του αμερικάνικου σκληρού ήχου, όπως αυτός ακούγεται στις μέρες μας βεβαίως. Το Redemption ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Taylor, όπου ο ίδιος και το group απομονώθηκαν για περίπου δύο βδομάδες, όσο διήρκησε η ηχογράφηση δηλαδή. Ο Taylor, εκτός από την παραγωγή, συμμετέχει και στα φωνητικά τριών κομματιών, τονίζοντας το γεγονός ότι πλέον απομακρύνεται από τον ήχο με τον οποίο γνώρισε την επιτυχία. Αφήνει πίσω δηλαδή την επιτηδευμένη «καφρίλα», η οποία έχει γίνει το διαβατήριο όλων των νέων groups στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και το δοκιμάζει αυτό σε μια μπάντα, η οποία μέχρι πρότινος μόνο τέτοια μουσικά δείγματα είχε να επιδείξει. Ο Taylor τούς πάει ένα βήμα παραπάνω. Δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλωθεί μια άλλη πλευρά της φωνής της Candace Kucsulain, πέρα από αυτή του να προσπαθεί να γίνει μια δεύτερη Angela Gossow των Arch Enemy. Η Candace δεν είναι ούτε Angela, ούτε Amy Lee των Evanescence. Είναι κάτι ανάμεσα στις δύο σκοτεινές κυρίες, που προσπαθεί να βγάλει στην επιφάνεια κάτι αυθεντικό. Σε αυτό το EP, αρχίζει να τα καταφέρνει, όπως στο εναρκτήριο “Ember Drive”.
Τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι Walls of Jericho πολλοί τον ειρωνεύονται και τον σνομπάρουν ως φτωχό συνθετικά και ως κατάλληλο για «κατανάλωση» μόνο από ανήσυχες εφηβικές υπάρξεις. Ε, και λοιπόν; Δεν βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι με τον Fred Durst! Το Redemption αποτελεί, λοιπόν, μια αρκετά καλή στιγμή του σκληρού ήχου, πράγμα που μπορεί πλέον να είναι σπάνιο, αλλά όταν συμβαίνει είναι αξιοπρόσεκτο. Το “Ember Drive” είναι μια αρκετά πιασιάρικη μπαλάντα, που θυμίζει λίγο Evanescence στις καλές τους στιγμές (ναι, υπήρχαν και τέτοιες!). Στο ίδιο μοτίβο κινούνται το “My Last Stand” και το “No Saving Me”, με μερικές πιο μεταλλικές πινελιές. Η έκπληξη έρχεται στη συνέχεια με τη διασκευή του “House Of The Rising Sun” των Animals. Δε ξέρω πόσο βέβηλο μπορεί να θεωρηθεί, αλλά δεν τα καταφέρνουν καθόλου άσχημα. Προσθέτουν το μεταλλικό στοιχείο σε ένα πλέον κλασικό τραγούδι, και το αποτέλεσμα είναι άκρως ενδιαφέρον και δυναμικό. Το τελευταίο κομμάτι του EP, το “Addicted”, ένα ντουέτο της Candace με τον Taylor, είναι φτιαγμένο για μαζική απήχηση. Μπορεί στα εφηβικά ακροατήρια, μπορεί όμως και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Γιατί, όπως φαίνεται, όλοι κάποτε ωριμάζουν μουσικά. Και η μουσική ωρίμανση του Corey Taylor έβγαλε τον καλύτερο εαυτό ενός group, το οποίο, σε άλλες περιπτώσεις, δεν θα είχε πολλά στοιχεία να το ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα.
