Ήταν το 2001, όταν ο κύριος Tim Booth ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τους James, βυθίζοντας σε μελαγχολία όλους τους fans. Ίσως ποτέ δεν θα είχαν την ευκαιρία να ξανακούσουν το “Sit Down”, από τα «ιερά» του χείλη (σημείωση αρχισυντάκτη: πώς τα είπες;;;) και τη θεϊκή φωνή του. Επτά χρόνια πέρασαν, η μπάντα από το Manchester επιστρέφει, και ένα κύμα ανακούφισης πνέει στις καρδιές όλων. Μετά από μια περιοδεία για να «γιορτάσουν» την επανένωσή τους το 2007, στην οποία ακουστήκανε και καινούργια κομμάτια - μόνο το “Upside” βέβαια τα κατάφερε να μπει στο album - ήρθε και το δέκατο λιθαράκι να συμπληρώσει έναν ακόμη λόγο για την αιώνια αφοσίωσή μας. Το Hey Ma ηχογραφήθηκε στη Γαλλία σε περίοδο 15 μηνών και δεν θα μπορούσε να ακούγεται διαφορετικά από το τελικό αποτέλεσμα. Δηλαδή τόσο μα τόσο James.
Από το “Bubbles”, οι γνωστές μελωδικές νόρμες για τις οποίες έγιναν γνωστοί αρχίζουν να διαχέονται στα αυτιά και στην καρδιά κάθε οπαδού που ανέμενε δικαίως την επιστροφή τους. Το Hey Ma, όσο ελαφρύ και αν ακούγεται με την πρώτη ακρόαση, είναι ίσως από τις πιο σκοτεινές στιγμές των James. «Hey Ma, the boys in body bags are coming home in pieces», στίχος - αναφορά στα πτώματα των νεαρών στρατιωτών, που δεν γυρνάνε ποτέ σπίτι τους. «Μωρά», που δεν ξέρουν αν θα έπρεπε να διαλέξουν τα παιδικά τους τουβλάκια ή το όπλο, όπως το μωρό στο εξώφυλλο (το οποίο παραλίγο να απαγορευτεί). Όπως πάντα οι James, μέσα από φαινομενικά χαρούμενα και χορευτικά τραγούδια, περνάνε τα πιο περίεργα και «ενοχλητικά» μηνύματα. Το ίδιο συμβαίνει και στο πρώτο single, “Whiteboy”, το οποίο αναφέρεται σε έναν νεαρό junkie. Το “Oh My Heart” είναι ένα κλασικό κομμάτι στο γνωστό τους ύφος, ίσως και το καλύτερο όλου του album. Θλιμμένο και συνάμα χαρούμενο, με τη χαρακτηριστική φωνή του Booth θερμή και γεμάτη συναίσθημα.
Σε ένα ανεβαστικό κλίμα κινείται, γενικά, όλο το album, σαν ένας μουσικός εορτασμός για την επιστροφή του group. Οι James γουστάρουν που είναι πίσω και το δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο στο “Waterfall” και το “Boom Boom”. Οι μελαγχολικές συνθέσεις είναι ελάχιστες, όπως το υπέροχο “Semaphore” και το “Of Monsters & Heroes & Men”. Ίσως το Hey Ma να μην απολαύσει την επιτυχία του Pleased To Meet You, αφού το group δεν φέρνει καμία σχεδόν πρωτοτυπία στις βαλίτσες της επιστροφής του - και αυτό ίσως να μην μπορεί να αποζημιώσει τους απαιτητικούς fans, όσους περίμεναν επτά χρόνια για αυτό το album. Αυτοί, όμως, είναι οι James του 2008: πατάνε πάνω στη συνταγή που τους έκανε γνωστούς και αγαπητούς, χωρίς όμως να προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτήν. Σα να μη πέρασε μια μέρα δηλαδή. Για ένα τόσο λατρεμένο group, η ακροβασία ανάμεσα σε ένα αδιάφορο album ή ένα αξιόλογο comeback ήταν επικίνδυνη. Ευτυχώς κύριε Booth, μπορείτε να συνεχίσετε να χαμογελάτε σαρδόνια κάτω από το μουστάκι σας, καταφέρατε το δεύτερο…
