Έχω χάσει πραγματικά το μέτρημα ποιο προσωπικό album αποτελεί ο νέος δίσκος του Steve Wynn Crossing Dragon Bridge ανάμεσα στα τόσα, είτε με μπάντες σαν τους Miracle Three, είτε με σχήματα σαν τους Gutterball και τους Danny & Dusty, είτε μόνος του. Είναι σίγουρα ο τρίτος που θυμάμαι μέσα στα 00s μετά τα Here Comes The Miracles του 2001 και του Static Transmission του 2003 και δεν μπορώ να πω πως η ανυπομονησία και η προσμονή για την κυκλοφορία του ήταν και η μεγαλύτερη. Γιατί, όσο ευχάριστος και συμπαθής ακούγεται ο σαράντα-οκτάχρονος πια Wynn σε όλους του τους δίσκους, η εποχή που ό,τι έβγαζε ήταν σημείο αναφοράς και επιρροής συμβαδίζει με αυτή που έπαιζα με playmobil… Μα όσο συνηθισμένη είναι η νωχελική διατήρηση μιας κατάστασης παλαίμαχου μουσικού που κυκλοφορεί δίσκους απλά για να κυκλοφορεί και να χαίρονται κάποιοι συνομήλικοί του, άλλο τόσο αξιοθαύμαστη είναι η συνειδητοποίηση αυτής και η προσπάθεια αντίδρασης και αλλαγής.
Τι έκανε λοιπόν ο Steve για να αντεπεξέλθει σε αυτήν την πρόκληση;; Πρώτον, πήγε διακοπές - και μάλιστα μόνιμες - στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας, όπου βρίσκεται και η ομώνυμη Dragon Bridge που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του album και δάνεισε το όνομα της στον τίτλο αυτού. Δεύτερο και σημαντικότερο, έδιωξε τους Miracle 3, που δεν ήταν και πολύ «miracle» στο τέλος, και συνεργάστηκε με τον Chris Eckman των Walkabouts - με τον τελευταίο να αναλαμβάνει πλήρως τις ενορχηστρώσεις. Και, τρίτο και καλύτερο, αποφάσισε να παντρευτεί, αν και δεν ξέρω πώς αυτό μπορεί να βοηθήσει.
Το αποτέλεσμα; Για τους μυημένους στον Wynn, ακούγοντας το ακόμα και όταν ακούγεται η χαρακτηριστική φωνή του, δημιουργούνται τέτοιες αμφιβολίες για την πατρότητα του album που οδηγείσαι στα credits για επιβεβαίωση. Για τους υπόλοιπους, ο Steve Wynn είναι ένας ελπιδοφόρος pop καλλιτέχνης. Στα 49 του λεπτά, καταφέρνει και απαρνείται εντελώς την punk rock αισθητική που απέπνεαν τα album των Dream Syndicate και κάποιων δικών του με πιο χαρακτηριστικό το Here Comes The Miracles. Ο Chris Eckman έχει επηρεάσει τόσο πολύ με την παρουσία του το Crossing Dragon Bridge, βάζοντας και το χεράκι του στην παραγωγή, ώστε εύκολα θαρρείς πως είναι album των Walkabouts. Οι γρήγορες και σπιντάτες κιθάρες είναι εξαφανισμένες, παραδίδοντας τον ρυθμό σε πιο αργά tempo, αλλά όχι απαραίτητα κουραστικά. Ο ήχος, πλέον, είναι πολύ πιο γεμάτος, καθαρός και σίγουρος χωρίς να χρειάζεται δεκανίκια θορυβωδών riff για να αναδειχθεί.
Στο “Manhattan Fault Line” (και όχι μόνο) παρελαύνει μια ολόκληρη ορχήστρα (Apollon Chamber Orchestra της Πράγας), η οποία συνδυάζεται τόσο άψογα με τις ακουστικές κιθάρες και τη farfisa που ακούγεται στο τέλος, δίνοντας στο κομμάτι τεράστιο βάθος και κατατάσσοντας τα στα διαμάντια του δίσκου. farfisa, είπα farfisa;;; Ακριβώς, το όργανο που, αν ρωτούσες τους Miracle 3 τι είναι θα σου απαντούσαν σιδερώστρα ανταγωνίστρια της Stirella, κάνει αισθητή την παρουσία του, μεταμορφώνοντας κομμάτια σαν το “Love Μe Anyway”. Και λέω μεταμορφώνοντας γιατί όταν είχαμε την ευκαιρία να το ακούσουμε πρώτα live στην ακουστική εμφάνιση του Wynn στην Αθήνα παιγμένο στην πρωτόλεια μορφή του φάνηκε πολύ πιο απλό και συνηθισμένο.
Επίσης, η απόφασή του να παντρευτεί έχει επηρεάσει το album στιχουργικά και συνθετικά με κάποια αργόσυρτα τρυφερά μπαλαντοειδή κομμάτια όπως τα “She Came”, “When We Talk About Forever” και “Punching Holes To The Sky”, που ναι μεν δίνουν χρώμα, αλλά δεn θα λείψουν και από κανένα. Για τους φίλους της americana, oι μόνοι δεσμοί του Crossing Dragon Bridge με τα μεγαλύτερα «αδερφάκια» του μπορούν να χαρακτηριστούν τα “Annie & Me” - ή αλλιώς η παραγγελιά των βλαχοκοτάδων του Tucson στο πανηγύρι της Αγίας Τερέζας πάνω στο τσακίρ κέφι - και “Wait Until You Get to Know Me”, το οποίο θα απηύδησε να λέει ο Wynn στη μέλλουσα γυναίκα του μπας και τη βγάλει καθαρή. Τέλος, μου απαγορεύω να κλείσω την κριτική χωρίς να αναφερθώ στο έτερο διαμάντι του δίσκου “Bring the Magic”, όπου ο στακάτο ρυθμός των drums με το αρμόνιο και την ορχήστρα να εναλλάσσονται στο προσκήνιο σε κάνουν να αναρωτιέσαι, για άλλη μια φορά, αν είναι ο ίδιος καλλιτέχνης που παλιότερα τραγουδούσε για τη Shelly.
O Steve Wynn διέσχισε τη γέφυρα επιτυχώς, αφήνοντας πίσω του έναν δίσκο με σημαντική βαρύτητα και ξεβολεύοντας τον εαυτό του από την ευκολία της πεπατημένης ενός ακόμα συνηθισμένου album, με το άλλοθι του ότι στις συναυλίες «τα παλιά ζητάνε όλοι». Στα 48 του είχε το θάρρος και το έκανε. Σε μια δήλωση του για το νέο album είχε πει: « Ακούγεται ως το πιο διαφορετικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ και ταυτόχρονα το πιο όμοιο με τον ήχο που είχα στο μυαλό μου απ’ ότι άλλο έχω κάνει επίσης». Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη δικαίωση ενός ανθρώπου που ακόμα «ψάχνεται», ενώ θα μπορούσε να είχε αράξει μετά το Days Of Wine And Roses μένοντας στα βαρύγδουπα «εγώ έδειξα το δρόμο» και για να το καταφέρει απομάκρυνε όλους τους μουσικούς του, μετακόμισε και παντρεύτηκε…τότε τι άλλο, respect!!!
