Το ντεμπούτο album των Γάλλων Demians δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερους οιωνούς. Όταν ο ίδιος ο Steven Wilson των Porcupine Tree τους πλέκει το εγκώμιο, εκθειάζοντάς τους ως ένα από τα καλύτερα groups του 21ου αιώνα, τότε μάλλον έχουν ένα πολύ δυνατό σκαλοπάτι να πατήσουν για το ξεκίνημά τους. Ο ήχος των Demians, βέβαια, δεν είναι καθόλου πρωτότυπος. Δεν είναι τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει, είτε από το group του Wilson, είτε από τα δεκάδες συγκροτήματα που έχουν ξεπηδήσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού - όπως οι Stonesour, οι Incubus ή οι Hoobastank. Δηλαδή μία ιδέα μεταλλικός ήχος και κλισεδιάρικες μπαλάντες. Μια γαλλική μπάντα έβγαλε δηλαδή μια τέλεια αμερικανιά.
Εκεί όπου ίσως και να ξεχωρίζουν οι Demians, είναι ότι το κάθε κομμάτι του Building An Empire, είναι σαν να ακούς δύο ή και τρία κομμάτια μαζί. Αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στην τεράστια διάρκειά τους, όπως στο εναρκτήριο “The Perfect Symmetry”, το οποίο είναι μεν μία σύνθεση αρκετά καλή, ανάμεσα στον σκληρό ήχο και την ambient, αλλά καταντάει και λίγο μονότονη. Η συνέχεια έρχεται με το ενδιαφέρον “Shine”, που ξεκινάει σε χαμηλούς τόνους, με μια πολύ συγκροτημένη έκρηξη να έρχεται περίπου στη μέση.
Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές οι οποίες προσπαθούν να δημιουργήσουν συγκινητικές και φυσικά πιασιάρικες μπαλάντες, σαν το “Unspoken” και το “Temple”, φτιαγμένες κυρίως όμως για εφηβικά, ανήσυχα ακροατήρια, αρεσκόμενα σε αυτού του είδους τους συναισθηματισμούς. Τα κιθαριστικά solo είναι τεράστια, μερικές φορές κουράζουν (όπως στο “Εmpire”), ενώ οι στίχοι είναι συνηθισμένοι έως απλοϊκοί. Το “Sand” είναι και η καλύτερη στιγμή του album, είναι ένα μίγμα δυναμισμού, «κάφρικων» φωνητικών, αλλά και μελαγχολίας. Σαν ένα συνονθύλευμα όλου του album, δηλαδή, σε ένα κομμάτι διάρκειας 16 λεπτών. Παραμένει όμως αδικαιολόγητο, και καταντάει και βαρετό, να τραβάνε τις συνθέσεις τους από τα μαλλιά.
Το Building An Empire δεν είναι κακό album, είναι απλά ένα αποτέλεσμα με ελάχιστες εκπλήξεις. Οι επιρροές τους από την αμερικανική σκηνή ακούγονται παντού και φαίνεται ότι πνίγουν την έμπνευσή τους και τους όποιους πειραματισμούς προσπαθούν να επιτύχουν. Αλλά μάλλον έχουν την επιτυχία στο τσεπάκι, γιατί έτυχε να σκάσουν μύτη την κατάλληλη εποχή. Πάντως, σαν να μην μας τα λέει και πολύ καλά ο Steven με τις προτάσεις του…
